www.pedagodzyspecjalni.fora.pl

Magda

Witam!
Z racji na zbliżające się nieubłaganie kolokwium u dr Zubrzyckiej, apeluję aby KAŻDY wrzucił na forum co ma wrzucić, gdyż inaczej się nie przygotujemy do tego zaliczenia.
No.
Także do roboty Smile

P.S. Nie wiem tylko co z referatami, których tematyki nie ma w zagadnieniach, np. notka o Krysi Smile

Magda

7. Zagadnienia edukacji i wychowania dzieci głuchoniewidomych.

a) specyfika uczenia się

Uczenie się nie jest rzeczą prostą dla dzieci głuchoniewidomych. Nakładające się upośledzenie obydwu telereceptorów-wzroku i słuchu-przejawia się spowolnieniem ich całego rozwoju. Jedynie przy właściwej pomocy dziecko głuchoniewidome może dokonać postępu w rozwoju. W tym procesie rodzice odgrywają ogromną rolę.
Dziecko musi się uczyć przez cały dzień.

Dziecko uczy się pojęć w naturalny sposób w codziennym działaniu. Uczy się odróżniania dnia od nocy, uczy się jeść, pić, przebywać w przeznaczonym do tego celu miejscu. W jego otoczeniu są przedmioty codziennego użytku: sztućce, talerze, kubki, ubrania, przybory toaletowe, itp. Przedmioty te dziecko łączy w swojej pamięci z sytuacjami i ruchami które są wówczas wykonywane. Tak utrwala się poprzez ćwiczenia naturalne gesty.

b) porozumiewanie się

Najtrudniejszym dla rodziców problemem jest porozumiewanie się. Zaleca się, aby rozmawiając z dzieckiem usta rodziców znajdowały się na wysokości jego oczu oraz aby rozmawiali oni w bardzo bliskiej odległości (20-30cm). Powinno się także stosować naturalną gestykulację.
Należy rozmawiać z dzieckiem w toku wykonywania z nim wszystkich czynności. Ważne jest, aby nagradzać każdy wysiłek dziecka. Dziecko potrzebuje miłości i zachęty, aby wyjść ze swego wewnętrznego świata i zacząć funkcjonować w realnym świecie. Znikną przy tym wszystkie czynności o charakterze auto stymulacyjnym.

Aby doprowadzić do uzyskania przez dziecko kompetencji komunikacyjnych należy:

-Postarać się o dobry, emocjonalny kontakt z dzieckiem.
-Zaplanować we właściwy sposób życie dziecka, rozkład jego dnia, tak aby dziecko wiedziało będą miały miejsce różne wydarzenia.
-Mówić zawsze tymi samymi prostymi zdaniami w tej samej sytuacji i powtarzać je.
-Stosować kilka prostych gestów wynikających w sposób naturalny z tego co robimy, towarzyszących wypowiedziom.

Dziecko musi przebyć 3 etapy:

-Nauczyć się rozumieć, dzięki wielokrotnemu powtarzaniu (setki razy), co oznacza dany gest lub zdanie. Osiągnięcie tego celu to przełom. Dziecko rozumie o co nam chodzi. Odbiera informacje. Komunikacja z nim jest nadal jednostronna, ale dziecko swoim zachowaniem okazuje, że zrozumiało nasze polecenia. Reakcje te są już odpowiedzią.
-Sygnalizować swoje pilne potrzeby gestem lub określonym dźwiękiem. Kiedy to potrafi, powstaje wzajemna komunikacja.
-Teraz należy żądać, aby dziecko zastosowało znany gest – osiągamy to opóźniając spełnienie życzenia, aż dziecko zastosuje wyuczony znak.

c) wychowanie do samodzielności małego głuchoniewidomego dziecka

Należy zachęcić rodziców do stawiania dziecku małych zadań i podnoszenia odpowiedzialności za nie, bo to przyczyni się do wytworzenia poczucia własnej wartości i samodzielności. Pomoże to również innym przezwyciężyć tendencję do niedoceniania możliwości dziecka.
Trzeba pomagać dziecku krok za krokiem w rozwijaniu jego umiejętności, uważać, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo i żeby nie miało przykrych doświadczeń, których można było uniknąć.

Wychowanie do samodzielności obejmuje:
-pory snu
-higienę osobistą
-jedzenie
-ubieranie i rozbieranie
-trening czystości

Smile

Magda

Tego jedzenia, ubierania się o i czegoś tam jeszcze nie widzę w zagadnieniach, więc nie wrzucam...
Ale jeśli ktoś jest spragniony wiedzy to proszę się zgłosić po kserówke Smile

magda em

PCS jest zbiorem (zestawem, bazą) prostych rysunków oznaczających podstawowe słowa niezbędne do codziennego porozumiewania się. Są to czasowniki, rzeczowniki, przyimki, zaimki, ale i przymiotniki.
Symbole PCS są bardzo proste, wręcz symboliczne, powinny być podpisane, ale podczas tworzenia nowych symboli PCS warto dbać o zachowanie tej szczególnej prostoty i jednoznaczności.
Słowa oznaczające pojęcia abstrakcyjne, których nie udaje się wyrazić rysunkiem można zastąpić jakimś wybranym symbolem tak, aby symbol z tym słowem mógł być szybko odnaleziony wśród wielu symboli na tablicy komunikacyjnej przez użytkownika takiej komunikacji. Właściwe wykorzystanie symboli komunikacji obrazkowej PCS wymaga przestrzegania kilku reguł i zasad:
na początku wprowadzamy symbole słów i pojęć, które są użytkownikowi bliskie, dobrze znane, najczęściej używane w codziennej komunikacji;
nowe symbole wprowadzamy, gdy mamy pewność, że wcześniejsze już są opanowane;
wybrane symbole muszą być zrozumiałe i łatwe do rozpoznania;
symbole powinny być odpowiednio dobrane do wieku i aktualnych zainteresowań oraz potrzeb użytkownika;
symbole powinny mieć dostosowaną do użytkownika wielkość oraz ilość na planszy tak, by możliwie czytelnie wskazywał wybrane słowa;
symbolami PCS znakujemy otoczenie użytkownika (pomieszczenia w domu, meble, przedmioty, sekwencje wykonywanych czynności w łazience, salę w przedszkolu, klasę w szkole, itd.);
należy dążyć do uogólniania znaczeń symboli. Przykładowo: łóżko może oznaczać koncept „łóżko” oraz „spać”, zaś połączenie dwu symboli np. „żółty” i „owoc” może oznaczać koncept „cytryna”. Zasada ta pozwala na znaczne ograniczenie (zmniejszenie) ilości potrzebnych do konwersacji obrazków;
w trakcie rozmów z użytkownikiem symboli PCS zawsze głośno i wyraźnie wypowiadamy nazwy wskazywanych symboli. Daje to szansę na skorygowanie błędnie pokazywanych obrazków, a tym samym eliminuje nieporozumienia.
System PCS zawiera ponad 3500 symboli, które są uporządkowane w następujących kategoriach:
Społeczne (podstawowe słowa używane w kontaktach z innymi: zwroty grzecznościowe, wyrażenia opisujące uczucia i emocje jak gniew czy radość) - kolor różowy lub purpurowy;
Ludzie (symbole osób, członków rodziny, zawody oraz zaimki „ja”, „twój”) - kolor żółty;
Czasowniki - nazwy czynności - kolor zielony;
Opisowe (głównie przymiotniki i przysłówki) - kolor niebieski;
Jedzenie (żywność: napoje, potrawy, owoce i warzywa) - np. kolor czerwony;
Wypoczynek (symbole związane z formami spędzania czasu wolnego) - np. ulubiony kolor użytkownika;
Rzeczowniki (te, które nie są ujęte w innych kategoriach) - kolor pomarańczowy;
Inne/Różne (kolory, określenia czasu, litery i liczby, spójniki, przyimki) - kolor biały.
PCS może być stosowany stale (komunikacja alternatywna) lub tylko jako okresowa pomoc do porozumiewania się i rozwijania mowy (komunikacja wspomagająca). Dla wielu użytkowników może to być tylko dodatkowy sposób
komunikowania się, wspierający ich obecne i/lub przyszłe umiejętności. W innych przypadkach może to być jedyna metoda przekazywania swoich potrzeb.

Justyna K.

O Krysi rzeczywiście nie ma nic w zagadnieniach, ale zastanawiam się nad punktem drugim (Historia wychowania i nauczania dzieci głuchoniewidomych). Czy to się nie będzie w tym zawierało?

Iza

Formy zatrudnienie osób głuchoniewidomych:

1. Zatrudnienie w zakładach pracy chronionej
2. Zatrudnienie wspomagane
3. Zatrudnienie na zwykłych warunkach tzw. konkurencyjne
4. Praca nakładcza i praca w domu z rodziną

Ad. 1
Zakłady pracy chronionej zapewniają osobom niepełnosprawnym:
- odpowiedni rodzaj pracy - zadania zawodowe dostosowane do ich możliwości
- odpowiednio dostosowane stanowisko pracy i miejsce pracy
- odpowiednio przygotowany personel
- specjalny program rehabilitacyjny, uwzględniający potrzeby psychiczne, medyczne i socjalne

Ważne, aby zakłady pracy chronionej nie były stałym miejscem zatrudnienia, ale stanowiły etap przejściowy do zatrudnienia w zwykłych zakładach pracy. Głównym celem tych zakładów jest przygotowanie do pracy w zwykłych warunkach.

Ad. 2 Zatrudnienie wspomagane

- jest przeznaczone dla osób z niepełnosprawnościami rozwojowymi, dla których zatrudnienie konkurencyjne jest nieosiągalne
- wprowadza się ten rodzaj zatrudnienia w różnych środowiskach, szczególnie w miejscach pracy, w których zatrudnione są osoby pełnosprawne
- jest wspomagane przez każdy rodzaj działań potrzebnych osobie niepełnosprawnej, włączają w to nadzór, szkolenie, transport do miejsca pracy, adaptację środowiska pracy, zaopatrzenie w sprzęt

Formy zatrudnienie wspomaganego:
- zatrudnienie na indywidualnym stanowisku w zwykłym zakładzie pracy przy zapewnieniu niezbędnej pomocy w przyuczeniu się do wykonywania powierzonych działań
- zatrudnienie grupy osób głuchoniewidomych i stworzenie, tzw. enklawy w zwykłym zakładzie pracy przy zapewnieniu przeszkolenia i odpowiedniego fachowego nadzoru
- zatrudnienie w zakładzie pracy chronionej zorganizowanym w zwykłym zakładzie pracy. Jest to tradycyjny zakład pracy chronionej, ale nie jest to niezależna placówka gospodarcza. Zaletą tej formy jest normalny kontakt zatrudnionych tam osób niepełnosprawnych z pracownikami pełnosprawnymi
- zatrudnienie osób głuchoniewidomych w małych objazdowych zespołach pracy, które wykonują różne zlecone zadania. Zwykle są to prace związane z utrzymaniem terenów publicznych oraz dozorowaniem mienia

Ad. 3 Zatrudnienie na zwykłych warunkach pracy ( konkurencyjne)

- zatrudnienie osoby niepełnosprawnej na stanowisku, o które bezpośrednio współzawodniczyła z osobami pełnosprawnymi
- osoba niepełnosprawna uzyskuje taki sam zakres zadań zawodowych i obowiązków jak pracownik pełnosprawny, a także te same prawa, przywileje i płacę
- pracodawca ma jednak obowiązek odpowiednio przygotować stanowisko pracy dla osoby niepełnosprawnej

Zatrudnienie konkurencyjne może zacząć się od zatrudnienia wspomaganego w danym zakładzie lub być wynikiem przejścia z zakładach pracy chronionej.

Ad. 4 Zatrudnienie w domu

Wyodrębnić można dwie formy zatrudnienia osób głuchoniewidomych w warunkach domowych:

1. Praca nakładcza tzw. chałupnicza
2. Zatrudnienie w zakładzie pracy prowadzonym przez rodzinę

Aby osoby mogły być zatrudnione w systemie pracy nakładczej muszą:
- przejść odpowiednie przeszkolenie
- mieć zorganizowane odpowiednie miejsce pracy wyposażone w narzędzia i urządzenia
- mieć zapewnione rytmiczne dostawy surowców i odbiór wykonanych towarów
- mieć zapewniony systematyczny nadzór ze strony zakładu powierzającego zadania
- mieć zapewnioną pomoc pracownika rehabilitacyjnego znającego problemy osób głuchoniewidomych
Zaletą tej formy jest fakt, że członkowie rodziny mogą pomagać w organizacji pracy osoby głuchoniewidomej. Minusem jest to, że zatrudnienie chałupnicze izoluje osobę głuchoniewidomą od naturalnego środowiska pracy.

Osoba głuchoniewidoma w drugiej formie zatrudnienia wykonuje pewne zadania zawodowe, które odpowiadają jej możliwościom, a inne wykonują pozostali członkowie rodziny.

edytka

mi się wydaje, że w tym punkcie właśnie chodzi o te biografie osób Justynko:D

Magda

A ja myślę, że chodzi o historię, którą dołączyła nam dr Zubrzycka...

Sylwia

Rehabilitacja w okresie wczesnego dzieciństwa (od urodzenia do 3 roku życia)

Dziecko głuchoniewidome nie jest w stanie poznać otaczającej rzeczywistości bez specjalistycznej pomocy. Nie wykazuje ono bowiem ciekawości i motywacji do konfrontowania się z nowymi, nieznanymi sytuacjami i przedmiotami, jest zagubione i zdezorientowane tym, co się wokół nich dzieje.
Z powodu głuchoślepoty zaburzeniu ulega rozwój procesów poznawczych, dziecko nie jest w stanie uświadomić sobie w sposób naturalny pojęcia stałości przedmiotu, związku przyczyna – skutek, relacji przestrzennych czy cech przedmiotów. Dziecko nie jest także w stanie uczyć się poprzez naśladownictwo, które jest dla osób pełnosprawnych powszechną metodą uczenia się.
Jeśli nie zostanie zastosowana odpowiednia, dostosowana do wieku oraz uszkodzeń specjalistyczna interwencja, dziecko będzie percypowało zniekształcone informacje oraz realizowało działania niezgodne z pożądanymi.
Już w okresie niemowlęcym dziecko głuchoniewidome nie wykonuje czynności czynności charakterystycznych dla pełnosprawnych rówieśników, takich jak chwytanie, popychanie, przyciąganie przedmiotów. Dziecko nie wykonuje ruchów głową, które u widzących rówieśników są następstwem pobudzania bodźcami wzrokowymi. Głuchoniewidome dziecko poźniej siada, staje oraz zaczyna chodzić, utrudnione jest też opanowanie czynności samoobsługowych, jedzenia, picia, ubierania oraz mycia się. Niemowlęta doświadczają także problemów z zasypianiem i łaknieniem, które są następstwem ograniczonej aktywności ruchowej oraz ubóstwa wrażeń zmysłowych.
Brak wrażeń słuchowych i wzrokowych w szczególnie negatywny sposób wpływa na kontakty dziecka z otoczeniem. Dla dziecka głuchoniewidomego rozwój umiejętności porozumiewania się jest warunkiem wszelkiego uczenia się.
W rozwoju komunikacji dzieci głuchoniewidomych z otoczeniem wyróżnić można dwie fazy: porozumiewania się przedjęzykowego (bezsłownego) oraz porozumiewania się za pomocą języka.
Porozumiewanie się przedjęzykowe polega na posługiwaniu się nieskodyfikowanymi formami komunikacji, informacje przekazuje się za pomocą gestów, mimiki, pantomimiki oraz różnych form zachowania. Porozumiewanie się bezsłowne przebiega w kilku etapach:
1. Porozumiewanie intuicyjne – dotyczy interpretowania nadawanych przez dziecko informacji na podstawie jego ogólnych zachowań, przekazywanych za pośrednictwem wokalizacji, mimiki, napięcia mięśni, zmiany rytmu oddechu.
2. Używania konkretnych przedmiotów – polega na posługiwaniu się wybranymi przedmiotami w celu zasygnalizowania czynności, które za chwilę nastąpią, np koszulka może sygnalizować ubieranie się, mydło – zabiegi toaletowe.
3. Używania przedmiotów symbolicznych – wiąże się z zastąpieniem przedmiotów naturalnych ich symbolem lub fragmentem. Zamiast koszulki komunikującej czynność ubierania się, wykorzystuje się fragment materiału podobnego do tego, z jakiego była uszyta koszulka.
4. Używania dwuwymiarowych prezentacji przedmiotów. Na tym etapie konkretne przedmioty zamieniane są na obrazki płaskie bądź wypukłe, w zależności od stanu widzenia dziecka.
5. Używania schematów – dotyczy zastąpienia obrazków przedstawiających przedmioty ich schematycznym ujęciem w postaci wypukłej bądź płąskiej.
6. Używania znaków migowych, mowy, słów. Jest to etap, kiedy symbole schematyczne są zastępowane symbolami rzeczywistymi, takimi jak słowo mówione czy pisane (drukowane, wypukłe).
Faza porozumiewania się językowego odnosi się do prób nauczania dźwiękowej formy porozumiewania się. Wykorzystuje się wrażliwość na wibrację, odczytywanie mowy z ust oraz równoczesne kojarzenie dźwięków z ich znakiem graficznym.
Podczas komunikacji, rękę głuchoniewidomego niemowlęcia należy przytrzymywać na krtani osoby komunikującej się z dzieckiem oraz w okolicach ust, aby czuło ruch wydychanego powietrza oraz powstajęce w czasie mówienia różnice cieplne.
Bardzo ważną kwestią porozumiewania się jest potrzeba kształtowania umiejętności, tzw komunikacji totalnej, polegającej na wykorzystywaniu wszelkich dostępnych środków przekazywania informacji, skorelowanych w całość z wielu metod umożliwiających kontakt z daną osobą.
W wieku poniemowlęcym różnice w zakresie rozwoju psychofizycznego pomiędzy dzieckiem pełnosprawnym i głuchoniewidomym stają się coraz bardziej widoczne.
W 4, 5, 6 m-cu życia można zaobserwować specyficzne problemy dziecka głuchoniewidomego związene z rozwojem ruchowym, związane z tudnościami z przewracaniem się z boku na bok, z pleców na brzuch, z oburęcznym chwytaniem przedmiotów, z chwytaniem, siadaniem dzięki przytrzymywaniu np palca osoby dorosłej.
W 7-9 m-cu życia nie chwyta przedmiotów jedną ręką, nie siedzi samodzielnie, nie utrzymuje przedmiotów w każdej z rąk, nie podnosi z własnej inicjatywy trzymanych zabawek do ust, nie upuszcza celowo trzymanych zabawek, aby wzbudzić zainteresowanie otoczenia. Często wykazuje niechęć, odrazę do podawanych przedmiotów, natychmiast wyrzucając je jak najdalej od siebie. Ma problemy z utrzymywaniem się w pozycji stojącej i podskakiwaniem, nie podejmuje prób samodzielnego stania.
W 9-14 m-cu życia dziecko nie okazuje szczególengo zainteresowania chodzeniem, przemieszczaniem się w przestrzeni. Ma problemy z manipulowaniem, potrząsniem przedmiotami, podtrzymywaniem kubka przy jedzeniu. Bez pomocy nie układa dwóch klocków jeden na drugim.
Dziecko na zmiany w otoczeniu, także pozytywne reaguje lękiem, strachem, płaczem, niepokojem, częściej niż zaciekawieniem czy uśmiechem. Okazuje jednak zachowania pozytywne na pieszcoty najbliższych, znanych osób.
Wiele dzieci głuchoniewidomych dopiero pod koniec 2 roku życia stawia pierwsze kroki, z trudem omija przeszkody, porusza sie po schodach, ubiera się i rozbiera oraz buduje wieżę z 4-5 klocków.
W wieku poniemowlęcym mogą się także pojawić blindyzmy oraz zachowania przypominające autystyczne.
Dzieci głuchoniewidome mają takie same potrzeby jak dzieci pełnosprawne, jednak ich złożona niepełnosprawność ogranicza ich zaspokajanie.
Szczególnie dotkliwie odczuwają ograniczenia w zaspokajaniu potrzeby poznawania i nowych doświadczeń. W związku z taką sytuacją życie dziecka przepełnione jest nudą i monotonią. Często głuchoniewidome dzieci izolują się od kontaktów społecznych, odrzucają okazywaną im serdeczność i ciepło. Doznają osamotnienia, wyobcowania, są apatyczne i bierne, agresywne i nadpobudliwe. Ludzi znajdujących się w otoczeniu poznają przy wykorzystaniu zachowanych zmysłów, głównie dotyku i węchu.

Agata Ważna

Rehabilitacja małego głuchoniewidomego dziecka cd.

W procesie rehabilitacji małego głuchoniewidomego dziecka wyróżnia się trzy etapy (wg J. i J. McInnes):
1. Etap próby – głównym celem tego etapu jest wytworzeniu więzi emocjonalnej między dzieckiem a rodzicami lub terapeutami. Odbywa się to przez nawiązaniu z dzieckiem kontaktu fizycznego. Efektem jest wzmocnienie więzi, zainteresowanie działaniem i motywacja do niego.
2. Etap potrzeby – w tym etapie dziecko zaczyna tolerować opiekuna. Należy pracować nad tym, aby zaczęło inicjować interakcje służące wykonaniu konkretnych czynności. Kształtuje się potrzeby:
- korzystania z resztek wzroku, lub słuchu, jeśli je posiada,
- integracja wszystkich informacji docierających do dziecka z otoczenia i pochodzących ze zmysłów,
- komunikacji z ludźmi i poznawania otaczających przedmiotów.
Odbywa się to w toku codziennych czynności. Jeśli dziecko zacznie współpracować, cieszyć się towarzystwem osób, korzystać z resztek wzroku lub słuchu, podejmie jakiekolwiek próby komunikacji należy przejść do następnego etapu.
3. Etap uczenia się – następuje tu kształtowanie umiejętności u dziecka w oparciu o specjalnie przygotowany program rehabilitacji, dostosowany do możliwości dziecka, wyznaczający kompetencje specjalistów i zakładający odpowiedni stosunek do dziecka, jego rodziny i znajomych. Program ten obejmuje następujące działy:
- rozwój społeczno-emocjonalny,
- rozwój w zakresie małej i dużej motoryki,
- rozwój komunikacji i języka,
- rozwój poznawczo-pojęciowy i percepcyjny,
- umiejętność orientacji i poruszania się,
- umiejętności życia codziennego.
Proces uczenia się każdej nowej umiejętności również przebiega według określonych etapów:
· Etap uświadomienia – najpierw należy poinformować dziecko, że będzie wykonywać ruch kierowany przez osobę dorosłą.
· Etap przyswajania - następuje tu ograniczenie wsparcia dorosłego przy wykonywaniu danej czynności.
· Etap zastosowania – polega na uświadomieniu dziecka zastosowania danej czynności i potrzeby pełnej jej realizacji np. ubranie zdjęte częściowo będzie wymagało zdjęcia całkowitego.
· Etap uogólnienia – celem tego etapu jest uświadomienie, że dana czynność może być wykonywana w różnych sytuacjach i warunkach.

Bardzo ważna jest stymulacja resztek wzroku już od pierwszych chwil dziecka.. Mogą to być następujące ćwiczenia (podręcznik Vision and Visual Stimulation):
- Ze źródłem światła, kształtujące świadomość światłą i umiejętność skupienia uwagi na bodźcu świetlnym.
- Ćwiczenia na lokalizowaniu źródła światła – uczą umiejętności utrzymywania wzroku na świetle i podążaniu za nim.
- Ćwiczenia na koncentrację uwagi na źródle światła – uczą koncentracji wzroku na przedmiotach znajdujących się w różnej odległości i poszukiwania wzrokiem danego przedmiotu.
- Ćwiczenia rozwijające ruchy gałek ocznych – polega na śledzeniu poruszającego się światła.
- Ćwiczenia z przedmiotami dającymi odbicie, kształtujące umiejętność zauważania kształtów rzucanych przez różne przedmioty.
- Ćwiczenia rozwijające umiejętność zauważania osób w otoczeniu dziecka.
- Ćwiczenia z przedmiotami o jasnych barwach i dużych wzorach zachęcające do oglądania.
- Ćwiczenia z wiszącymi, ruchomymi zabawkami, które rozwijają umiejętność śledzenia poruszających się przedmiotów i rozwijające również resztki słuchu.
- Ćwiczenia pomagające rozróżniać przedmioty – uczą wyszukiwać przedmiot wśród innych i zauważać różnice pomiędzy przedmiotami.
- Ćwiczenia koordynacji oko – ręka.
- Ćwiczenia z obrazkami i książkami – motywują do szukania informacji.
- Ćwiczenia pamięci wzrokowej – stymulują dziecko do kompleksowego wykorzystywania wzroku przy poznawaniu otoczenia.

Stymulacja resztek słuchu również jest bardzo ważna i powinna się zacząć już we wczesnej fazie rozwoju, gdyż mózg dziecka jest jeszcze bardzo plastyczny. Wczesna rehabilitacja dziecka w zakresie stymulacji słuchowej odbywa się etapowo i dzieli się na:
· Etap wstępny – Koncentruje się w nim na nawiązaniu pozytywnego kontaktu emocjonalnego pedagoga z dzieckiem, wyciszeniu zachowań agresywnych, pobudzeniu aktywności poznawczej i rozwijaniu potrzeby kontaktu z drugim człowiekiem. Bardzo przydatna w tym etapie jest metoda W. Sherborne.
W tym etapie należy również przyzwyczaić dziecko do wsłuchiwania się w dźwięki otoczenia i biernego ich odbioru, rozwijać zainteresowanie słuchaniem.
· Etap zasadniczy – Nadrzędnym celem jest kształtowanie u dziecka umiejętności rozumienia i identyfikowania wrażeń słuchowych. Etap ten dzieli się na grupy tematyczne odpowiednie dla wieku dziecka, rodzaju i stopnia zaburzeń oraz doświadczeń dziecka. Treści grupują się następująco: Zwierzęta, Zabawki, Owoce i warzywa, Instrumenty muzyczne, Dom, Podwórko, Ulica itd. Początkowo dziecko uczy się różnicować dwa dźwięki, z czasem liczba dźwięków się zwiększa, ale nie może przekroczyć 4-5.
· Etap doskonalący – Utrwala on dotychczasową wiedzę. Należy doskonalić umiejętność różnicowania dźwięków i ich identyfikowania z konkretnym przedmiotem bądź zjawiskiem. Stopień trudności ulega zwiększaniu, z czasem włącza się już nie samodzielne dźwięki ale na tle innych.
Ćwiczenia słuchowe należy oczywiście łączyć z innymi. Ćwiczenia te powinny rozwijać wszystkie analizatory, powinny być wzajemnie skorelowane, logicznie z siebie wynikać i tworzyć całościowy obraz prezentowanych przedmiotów i zjawisk. Np. w czasie zajęć z owocami dziecko rozpoznaje powierzchnię, wielkość, kształt, ciężar, zapach, różne smaki, dźwięk wydawany w czasie upadku na twardą i miękką powierzchnię, identyfikuje kolor, szuka odpowiedników na obrazkach itp.
Trening słuchu jest bardzo ważny, bo poprzez rozwój wrażliwości akustycznej można kształtować mowę werbalną lub niewerbalne sposoby komunikacji, wpływa na aktywność poznawczą i jest elementem socjalizacji. Bardzo ważne jest to, by dziecko porozumiewało się z otoczeniem. Kompetencje komunikacyjne rozwijają się w trzech fazach.
- Faza poprzedzająca świadome kontakty z otoczeniem, w której dziecko swoje odczucia wyraża za pomocą pozytywnych lub negatywnych emocji.
- Faza porozumiewania się z otoczeniem przy wykorzystaniu przedmiotów.
- Faza komunikowania się przy wykorzystaniu naturalnych gestów.
W czasie wczesnej interwencji rodzice powinni koncentrować się na (wg V. i H. Cardinaux oraz A. Lowe):
- Kształtowaniu umiejętności podporządkowywania się poleceniom osób dorosłych,
- Wychowaniu dziecka do samodzielności i samowystarczalności,
- Rozwijaniu resztek wzroku i słuchu, innych zmysłów i kształtowaniu umiejętności integrowania informacji docierających z otoczenia,
- Stymulowanie komunikacji werbalnej i niewerbalnej,
- Rozwoju ruchowym,
- Czynnościach codziennych,
- Zabawie.

Jedną z możliwości zapoznania dziecka głuchoniewidomego z otoczeniem mogą być lalki teatralne. Najwłaściwsze są pacynki lub lalki żyworękie, które pozwalają na bliskość. Wykorzystanie takiej lalki w zabawie pozwala na rozwijanie spontanicznej aktywności dziecka, również twórczej. Dziecko w takiej zabawie ma okazję do uświadomienia sobie różnych ról i sytuacji społecznych, nauczenia się obowiązujących norm i zachowań. Zabawy z lalkami pozwalają na rozwój sprawności fizycznej i manualnej, jak również i intelektualnej. Dają szansę na rozwój wrażliwości i wyobraźni estetycznej, umiejętności komunikacyjnych, ekspresji. Lalkarstwo jest też okazją do kształtowania umiejętności rozumienia drugiego człowieka, uwrażliwia na podstawowe wartości etyczne i humanistyczne.
Pacynki i lalki żyworękie są środkiem budowania kontaktu z dzieckiem, bo to nie dorosły, a lalka podejmuje próbę zainteresowania dziecka otoczeniem. Lalka może bawić się z dzieckiem, nazywać zwierzęta, rzeczy, zachęcać do aktywności ruchowej, manipulowania. Może stymulować rozwój mowy, nauczać języka migowego lub alfabetu „do dłoni”.
Wprowadzenie lalek teatralnych do rehabilitacji głuchoniewidomego dziecka, musi przebiegać etapowo:
1. Etap wstępny – ma na celu przerwanie izolacji dziecka od otoczenia, zachęcenie do kontaktu, zaakceptowanie lalki.
2. Etap podstawowy – koncentruje się wokół wszechstronnego rozwoju dziecka. W tym okresie prowadzi się działania zmierzające do kształtowania resztek słuchu i wzroku, wrażliwości dotykowej, węchu, smaku, sprawności fizycznej i manualnej, oraz umiejętności społecznych. Dziecko poznaje nazwy otaczających je przedmiotów i zjawisk.
3. Etap przejściowy – zadania tego etapu koncentrują się na utrwaleniu i poszerzeniu dotychczas opanowanych umiejętności, uczeniu się nowych sprawności o charakterze technicznym i społecznym, a także doskonaleniu preferowanej formy komunikacji. W tym etapie wycofuje się powoli dominacje lalki na rzecz realnego człowieka – pedagoga. Dziecko włącza się w przygotowanie lalek.
4. Etap kreatywny – najważniejsza jest tu aktywność własna dziecka. Dziecko wybiera tematykę zabawy, decyduje jakie działania zostaną wykonane. Znacznemu ograniczeniu ulegają kontakty z lalką na rzecz kontaktu z pedagogiem. W tym okresie dziecko uczy się liczyć, zapoznaje się powoli z literami, czyli przygotowuje się do podjęcia nauki w szkole.
Wg M. Orkan-Łęckiej wczesna rehabilitacja małego głuchoniewidomego dziecka powinna być realizowana w oparciu o dwa programy. Pierwszy dla specjalistów, drugi dla rodziców. Program powinien się składać z następujących komponentów:
- usprawnianie rąk – funkcje poznawcze,
- komunikacja,
- kontrola postawy i świadomość ciała,
- usprawnianie widzenia.
Program powinien stwarzać dziecku możliwość do rozwijania zainteresowań, motywować do działania, zachęcać do współpracy.

madga

Agata przegięłaś z tą ilością, tylko tyle Ci powiem ... Smile

edytka

7. Zagadnienia edukacji i wychowania dzieci głuchoniewidomych c.d
UBIERANIE I ROZBIERANIE
Etap I
Wybieramy ubrania, które mogą być łatwo zakładane i zdejmowane-mają zamki, buty również na zamek lub bez zapięcia.
Trzeba poświęcić dziecku dużo czasu. Prowadzimy rączkę dziecka. Należy mówić co robimy, później wykonujemy czynność na niby, a następnie ją wykonać.
Etap II
Należy aktywizować dziecko, które jeszcze teraz współdziała w sposób bierny. Np. Ściągamy z dzieckiem sweterek do połowy, a dziecko już samo zdejmuje go z rąk.
Etap III
Dane czynności wykonujemy codziennie w tym samym miejscu i o tej samej porze. Przekazujemy polecenia za pomocą słów i migu, później dziecko wykonuje gest oznaczający czynność i następnie ją wykonuje.
Etap IV
Uczymy zdejmowania i wieszania kurtki (czynność bardziej złożona). Robimy wszystko razem z dzieckiem, dopóki nie zapamięta kolejności. Rozmawiamy z dzieckiem, wykonując odpowiednie gesty i uczymy dziecko ich powtarzania.
Etap V
Uczymy dziecko obchodzenia się z zamkiem błyskawicznym: otwieranie i zaciąganie. Uczymy także samodzielnego wkładania spodni, skarpet i odróżniania lewego i prawego buta.

hatifnat

[link widoczny dla zalogowanych] moja i martowa prezentacja

madga

to teraz ja... Smile

Przygotowanie do pracy i zatrudnienie osób głuchoniewidomych jest niewątpliwie procesem niełatwym, gdyż skutki głuchoślepoty w sferze zawodowej są dość rozległe. Mają oni problemy z procesami orientacyjnymi, samodzielnością, nauką konkretnych ruchów i czynności zawodowych, a także z porozumiewaniem się z innymi. Warte podkreślenia jest iż głuchoślepota pozbawia człowieka możliwości ogólnego przystosowania sie do sytuacji i warunków pracy zawodowej, które osiąga się przez doświadczenia życiowe - osoby głuchoniewidome pozbawione sa tych doświadczeń co ma wpływ na przyszłe funkcjonowanie w sytuacjach zawodowych. Jeśli chodzi o głuchoślepote nabytą ma ona destrukcyjny wpływ na dotychczasowe przystosowanie się do pracy, bo osoba taka traci możlowość kontynuowania swojego dotychczasowego zatrudnienia co pociąga za sobą konieczność jego zmiany i znacznej adaptacji stanowiska pracy.
Na możliwości zawodowe osób głuchoniewidomych trzeba patrzeć realnie i indywidualnie - dzięki właściwemu procesowi rehabilitacji i szkolenia można przygotować osoby głuchoniewidome do niektórych prac zawodowych.
Możliwości zawodowe osób głuchoniewidomych zależą od:
- stopnia zachowanych resztek wzroku i słuchu,
- okresu wystąpienia uszkodzenia obu zmysłów,
- ogólnego rozwoju fiz, psych, społ oraz stopnia zrehabilitowania,
- przygotowania zawodowego - szkoleń przystosowanych do psychofizycznych możliwości osoby głuchoniewidomej.
REHABILITACJA ZAWODOWA - proces mający na celu przygotowanie i zatrudnienie osób niepełnosprawnych (wow... Smile

U podstaw rehabilitacji zawodowej leżą dwie zasady:
1. każda osoba niepełnosprawna zachowuje pewne czynności i sprawności oraz jest zdolna do opanowania pewnych umiejętności zawodowych,
2. żadna praca nie wymaga od osoby ją wykonującej wszystkich czynności i sprawności organizmu.
REHABILITACJA ZAWODOWA - FAZY:
1. ocena zdolności do pracy - zidentyfikowanie zachowanych czynności i sprawności oraz ocena możliwości opanowania umiejętności zawodowych,
2. szkolenie zawodowe - przekazanie uczniowi odpowiedniej wiedzy i umiejętności zawodowych oraz wypracowanie odpowiednich form zachowania się w czasie pracy,
3. zatrudnienie w odpowiednich warunkach, zgodnie z psychofizycznymi możliwościami i nabytymi kwalifikacjami,
4. opieka zawodowa i socjalna w czasie zatrudnienia.
FORMY SZKOLEŃ OSÓB GŁUCHONIEWIDOMYCH
- szkolenie w zakładach dla osób głucgoniewidomych
- indywidualne szkolenie w zwykłych zakładach pracy
- grupowe szkolenia w zwykłych zakładach pracy
- szkolenie w zakładach pracy chronionej
- szkolenie w ośrodkach dziennego pobytu.

drodzy państwo ciąg dalszy przedstawiła powyżej Izabella Smile

madga

o Marta i Ania włożyły prezentację... jak miło... Smile

hatifnat

i drzuce jeszcze jakies braki z prezentacji. znaczy skan z ksiazki o ktoej mowila. ma cos tam byc potrzebnego na kolosa no i tak dla nas

hatifnat

na koncu sa jakby scenariusze zajec. to moze sie kiedys przydac to dr mowila zeby zeskanowac

hatifnat

link za 2 minuty;D a no i jakby Ci co sobie zedra to to tamto mogli porozsyłać innym lub wrzucic na inna strone gdyz azaliz poniewaz z tej mozna to pobrac 10 razy. wiec ktos moze nie miec juz szansy.

hatifnat

[link widoczny dla zalogowanych] jakies dziwne rzecy o porozumiewaniu sie z malym dzieckiem gluchoniewidomym plus scenariusze

Magda

Żądam równouprawnienia od Rapidshare'a ! Very Happy

No limit!