www.pedagodzyspecjalni.fora.pl

Gosiak

proponuje jakąś współprace w opracowaniau tych zagadnień. nie ma tego tak dużo więc jak każdy wrzuci po trochu to będzie łatwiej Smile

ja jestem w trakcie opracowywania i zaraz coś wrzuce Smile

Gosiak

TEMAT V

Metody wychowania są sposobami celowych działań zgodnych z potrzebami wychowanków wielokrotnie sprawdzone w praktyce wychowawczej.

Albo

Przez metodę wychowania rozumiemy każdy wyodrębniony sposób postępowania wychowawcy, polegający na wywieraniu określonego wpływu na aktywność wychowanka. Można także powiedzieć, że jest to „świadomie i konsekwentnie stosowany sposób, oddziaływania pedagogicznego na jednostkę, grupę lub zbiorowość, dla osiągnięcia zamierzonego celu wychowawczego” . Niektórzy wychowawcy za cechę przewodnią metod wychowania uznają wywieranie określonego wpływu na aktywność wychowanka.

Istnieją różne klasyfikacje metod wychowania, które możemy podzielić na:· metody indywidualne i grupowe,
· metody bezpośredniego i pośredniego oddziaływania wychowawczego,
· metody wpływu osobistego, sytuacyjnego i społecznego oraz metody kierowania samowychowaniem,
· metody strukturalne i sytuacyjne.

Podział wg Muszyńskiego:

I. Metoda wpływu osobistego:
 wyrażanie aprobaty i dezaprobaty (podoba - nie podoba mi się)
 działanie – wpływu osobistego
 perswazja
 wysuwanie sugestii
 instruowanie
Indywidualna relacja wychowawca-wychowanek, wg tych oddziaływań będziemy poznawać świat.

II. Metoda wpływu społecznego:
 modyfikacja celów zespołu
 kształtowanie norm postępowania
 przekształcanie struktury zespołu
 nadawanie właściwego kierunku kontroli
Pod wpływem otoczenia możemy zmienić swoje zachowanie by dostosować się do ogółu, by pozyskać akceptację

III. Metoda wpływu sytuacyjnego
 nagradzanie
 karanie
 organizowanie doświadczenia
Określona sytuacja może wpłynąć na nasze zachowanie ( strata bliskich)

IV. Metoda kierowania samowychowaniem
 ukazywanie samych sposobów
 przygotowanie do świadomego ćwiczenia
 ukazywanie do świadomego ćwiczenia
To co zrobię sama dla siebie, kierowanie swoim samorozwojem, to jakie wartości będą miały wpływ na mój system wartości

Podział wg Konarzewskiego:

1. Metody indywidualne - nagradzanie i karanie
- modelowanie
- met. perswazji
- met. zadaniowa

2.Grupowe met. wychowania: - metoda kształt. porównawczego odniesienia
- metoda kształt. nacisku grupowego
- metoda kształt. systemu ról i norm grupowych
- metoda kształt. grupowych wzorów życia

Warunki skuteczności metod :

Metoda zadaniowa :
1. swoboda działania
2. stawiane zadania muszą być trudne do osiągnięcia, ale wysoce prawdo podobne do zrealizowania przez dziecko
3. cechy zadania i osobowość wychowanka (Wg Atkinsona motywacja do podjęcia zadania zależy od użyteczności celu i subiektywnego prawdopodobieństwa osiągnięcia go przez jednostkę. Użyteczność zaś jest uwarunkowana możliwością zaspokojenia potrzeby dziecka. Tak więc wychowawca, który chce aby wychowanek podjął się jakiegoś zadania, musi przede wszystkim zadbać o to, aby cel tego zadania był dla dziecka jasny, zrozumiały i atrakcyjny).

Metoda modelowania :
1. identyfikacja wychowanka z wychowawcą (autorytet)
2. atrakcyjność treści przekazywanych przez model (treści dostosowane do okresu życia, w okresie dojrzewania – ucieczka od autorytetu rodziców – potem powrót)
3. wartości przyswojone przez dziecko - jako determinanty pozytywnych lub negatywnych zachowań
4. wiek dziecka- metoda skuteczniejsza w młodym wieku dziecka

Metoda perswazyjna : umiejętne słuchanie (nie zamykamy się na opinię rozmówcy i na drugą osobę)
 umiejętne formułowanie argumentów (dojrzałe argumentowanie)
 rezygnacja z bezwzględnej dominacji wyrażonej w opiniach. (nie moralizować, w wychowaniu nie ma zwycięzców i przegranych, wychowanie bez porażek)
 nadawcą musi być osoba znacząca
 odbiorca musi być pozytywnie nastawiony – musi rozumieć i chcieć rozumieć

(reszty nie mogę znaleźć )

Gosiak

TEMAT VI

Formy pracy wychowawczej – bliżej skonkretyzowane sposoby postępowania wychowawczego. Jest to bardziej szczegółowy, a niekiedy drobiazgowy opis metod wychowania ukazujący praktyczne ich zastosowanie w działalności pedagogicznej.

LUB

Formy wychowania – działania wychowawcy celowo organizowane po to, aby wychowankowie przejawiali oczekiwane niego przez niego rodzaje aktywności.

Podstawa klasyfikacji form werbalnych i niewerbalnych. Charakterystyka.

[b]Klasyfikacja form wychowania:
1. Kryterium stanowi przedmiot aktywności, dziedzina życia społecznego, w której uczestniczy wychowanek. Chodzi tu o formę wychowania przez działalność wytwórczą (pracę), przez zabawę, sztukę, naukę, działalność usługową i społeczną.
2. Kryterium są relacje, w jakie wchodzi wychowanek z innymi osobami. Ważny jest zarówno emocjonalny znak tych relacji, jak też treść społeczna – typ więzi społecznej występujący między uczestnikami sytuacji wychowawczej. Chodzi tu o taki formy wychowawcze jak: działalność indywidualne, zespołowa czy zbiorowa, a w działalności zbiorowej na współdziałanie, konkurencyjność lub rywalizacje oraz zwalczanie.

Formy oddziaływań werbalnych[/b] – polegają na słownych (werbalnych) interakcjach między nauczycielem a uczniami:

1. burza mózgów - technika wykorzystywana przy rozwiązywaniu problemów budzących zainteresowanie grupy. Po postawieniu pytania grupa bez zastanowienia podaje propozycje odpowiedzi przychodzące do głowy. Zasady burzy mózgów:
1. powstrzymać się od oceniania
a. zwracać uwagę na ilość pomysłów a nie ich jakość
b. zachęcać do pomysłów fantazyjnych i nierealnych
c. wykorzystywać pomysły cudze do tworzenia nowych
d. zapisywać każdy pomysł

2. techniki sondażu opinii o uczniach – polega na uprzystępnieniu uczniowi informacji na temat co sądzi o nim klasa. Celem jest tu utrwalenie pozytywnego obrazu samego siebie. Dzielą się na dwie grupy:
technika pozytywnych opinii o uczniu (stanowi próbę przewartościowania obrazu własnej osoby a odnieść ją można do uczniów sprawiających kłopoty wychowawcze. Obraz samego siebie może być zniekształcony opinią uczniów “trudniejszych”).
Etapy :
a. wyjaśnienie celu jakiemu technika ma służyć
b. po wyrażeniu zgody przez ucznia mającego być przedmiotem uwagi następuje zgłaszanie pozytywnych opinii
c. wypowiedzi uczniów dotyczące sposobów udzielenia pomocy koledze
d. podsumowanie wypowiedzi przez wychowawcę
e. technika sondażu opinii negatywnych i pozytywnych (przebiega j.w. lecz najpierw zgłaszane są uwagi negatywne a potem pozytywne.

3. technika swobodnych tekstów (ekspresji słownej) – polega na pisaniu tekstu na dowolny temat w formie wybranej przez ucznia. Praca może być indywidualna lub grupowa. Potem uczniowie wybierają najciekawsze teksty i wspólnie je opracowują. Poprzez dyskusję i ocenę poprawności utworów następuje zgłębianie zagadnień związanych z ich treścią i formą, oraz ostateczne zmodyfikowanie własnych opracowań. Technika umożliwia wypowiedzenie samego siebie, komunikowanie się z otoczeniem, zdobywanie wiedzy o życiu i świecie.

4. Trening spotkaniowy (kontaktów międzyludzkich) – jest formą uczenia się nowych zachowań w małej grupie, ich podłożem są inscenizowane przez trenera sytuacje. Wykonując różne ćwiczenia jednostka jest aktywnym uczestnikiem treningu oraz obserwatorem zachowań własnych oraz innych uczestników. Mechanizm treningu wyjaśnia Zborowski za pomocą teorii równowagi interpersonalnej, wg której w stosunkach międzyludzkich ważną rolę odgrywają: osobowość jednostek, role i pozycje społeczne, sfera emocjonalno uczuciowa, sposób spostrzegania osobowości, rola emocji i uczuć oraz zachowania swoje i innych. Równowaga między partnerami powinna wg tej teorii występować na trzech poziomach:
4. zachowania (wzajemne świadczenie sobie usług i dostarczanie informacji)
5. uczuć i ich percepcji (reakcje uczuciowe między partnerami)
6. osobowości i pozycji społecznej (zbliżenie postaw, potrzeb i wyrównanie pozycji)
Zborowski wyróżnia trzy typy równowagi interpersonalnej ze względu na czynniki wysuwające się na plan pierwszy w kontaktach i sytuacjach społecznych:
7. regulacja zachowań za pomocą norm społecznych hamujących zbytnie zbliżenie partnerów
8. w reakcjach typu przełożony – podwładny ważne są role potrzeby i wykonywane zadania partnerów
9. typ właściwy dla stosunków partnerskich i podmiotowych, w którym równowaga opiera się na aktywizacji czynników osobowościowych i emocjonalno-uczuciowych
Trening spotkaniowy stwarza korzystne dla kreowania zmian zachowania, warunki odreagowania emocjonalnego i wsparcia, dostarcza cennych informacji zwrotnych sprzyjających bezpośredniemu zrozumieniu siebie.

Formy oddziaływań niewerbalnych – wykorzystuje się tu psychoterapeutyczne i wychowawcze wpływy aktywności ruchowej, reakcyjnej i artystycznej:

1. improwizowana dramatyzacja (polega na wykorzystaniu elementów sztuki teatralnej w sposób umożliwiający rekonstrukcję własnej sytuacji życiowej i obrazu samego siebie. Wyróżnić tu można:
1. psychodrama – zabiegi strategii wychowawczej posługujące się spontaniczną dramatyzacją. Związana jest z analizowaniem zachowania jednostki a jej cel to poznanie siebie i lepsze rozumienie swoich reakcji
a. socjodrama – przebieg akcji nastawiony jest na grupę. Celem jest wywarcie wpływu na życie zbiorowe grupy. Socjodrama może przebiegać wg:
b. ustalenie i omówienie problemu (należy zwracać uwagę aby problem był ważny dla całej klasy. Nie należy więc narzucać uczniom lecz ustalać go w ramach wspólnej dyskusji
c. spontaniczne udramatyzowanie sytuacji (poszczególne role powinni odgrywać ci uczniowie którzy tego sami chcą)
d. ustosunkowanie się do zaimprowizowanej sytuacji lub zdarzenia
Istnieją różne odmiany technik socjodramatycznych: technika lustrzana polega na możliwie dokładnym odtworzeniu sytuacji, technika zmiany ról gdzie powierza się np. odegranie roli ucznia skrzywdzonego temu, który go skrzywdził, technika postępowania na odległość odbywająca się bez udziału osoby stanowiącej główny przedmiot scenicznej improwizacji.

2. technika treningu relaksacyjnego – są to ćwiczenia relaksująco-koncentrujące. Mogą się wywodzić ze wschodnich systemów treningu psychofizycznego np. joga. Przywracają stan psychoneurowegetatywnej równowagi oraz przyczyniają się do rozwijania osobowości. Polegają na wykonywaniu układów ćwiczeń odprężających i koncentrujących. W kulturze europejskiej metody tych ćwiczeń uległy modyfikacji i mogą przebiegać:
1. nauczenie się przyjmowania postawy ciała ułatwiającej szybkie osiągnięcie stanu odprężenia mięśni i naczyń krwionośnych
a. nauka koncentracji na reakcjach fizycznych i psychofizycznych własnego organizmu
b. opanowanie umiejętności sterowania reakcjami organizmu
c. nabywanie umiejętności przekształcania i formowania osobowości

3. swobodna ekspresja plastyczna – Badania nad aktywnością twórczą dzieci ujawniły, że najpowszechniejszym zjawiskiem obok zabawy jest twórczość plastyczna. Twórczość ta jest niewyczerpanym źródłem wiedzy o psychice dziecka, dlatego stała się specyficzną strategią wychowania. Należy więc naturalną twórczość plastyczną dzieci wykorzystywać przy różnych okazjach, umożliwia to:
1. uwolnienie się od napięć psychicznych
a. przeżywanie prawdziwych sukcesów
b. lepsze poznanie uczniów przez nauczyciela
c. intensyfikację procesów poznawczych
d. rozwijanie uzdolnień i zainteresowań

4. muzykoterapia – muzyka jest nośnikiem emocji, sprzyja nawiązaniu łączności emocjonalnej i werbalnej między ludźmi, ułatwia dotarcie do psychiki drugiego człowieka. Muzyki można słuchać lub samemu ją tworzyć, i w ten sposób wyrażać swoje najgłębsze indywidualne uczucia

5. zabawa w teatr – stanowi próbę ukazania jakiegoś ważnego problemu z punktu widzenia przeżyć i doświadczeń uczestników. Można ją zaliczyć do zabaw tematycznych. Kilka minut aktywnej dramy może dużo zdziałać dla zmęczonych, wyczerpanych i znudzonych umysłów.
Są to gry dramatyczne, wszyscy biorą w nich udział.

seba

to ona podawała jakieś zagadnienia na zalkę?

Gosiak

kazała się przygotować wg punktów z kartki, które dała nam na początku semestru z programem zajeć.

Gosiak

TEMAT IV

Ideał wychowania –posiada zespół cech, np. kulturalny, zaradny, wykształcony.
^
^
naczelne cele wychowania – wartości ogólnoludzkie
^
^
cele kierunkowe – postawy, zainteresowania, wiedza
^
^
cele etapowe – poszczególne etapy rozwojowe, standardy rozwojowe
^
^
cele operacyjne – dotyczą konkretnej aktywności, rozwijanie, pogłębianie, wychowanek ,,umie’’, ,,potrafi’’

>> ideał wychowania jest dla wychowawcy a nie dla wychowanka, ponieważ pomaga mu wyznaczać cele i zadania wychowania

Ideał wychowania i jego struktura
Ideał Wychowania- opis doskonałej i pożądanej lecz realnie nieistniejącej osobowości człowieka. Ideał to finalny etap dążeń wychowawczych. To uogólnienie najbardziej pozytywnych cech abstrakcyjnej jednostki odznaczających się praktycznie nieosiągalnym stopniem doskonałości. To modelowy ideał człowieka do którego dąży się w wychowaniu. To także określony wzór osobowy, którego cechy uważa się za doskonałe. Może to być postać historyczna, obecnie żyjący człowiek, postać fikcyjna. Ideał ma określoną strukturę. Jego elementami są zhierarchizowane cele wychowania. Takie ujecie współzależności ideału i celów wychowania można nazwać deterministycznym. Proces przybliżania się do ideału rozpisuje się na kilka etapów:
1. Redukcja ideału na cele nadrzędne, których treścią są wartości uniwersalne, takie jak: dobro, piękno, prawda.
2. Redukcja ideału, która polega na wyborze strategii kierunkowej wychowania - kształtowania postaw wychowanka wobec różnych obiektów rzeczywistości nakierowanej na rozwijanie różnych zdolności, osobowości.
3. Redukcja ideału do celów etapowych, czyli określonego standardu rozwoju osobowości wyróżnionego na podstawie kryterium wieku życia.
4. Redukcja ideału na cele operacyjne, czyli cele realizowane na konkretnych zajęciach dydaktycznych i wychowawczych.

Ideał wychowania oznacza ostateczny cel wyznaczony dla procesu wychowania. Ideał wychowania, zwany też ideałem pedagogicznym lub modelem wychowania, może być analizowany w różnych aspektach: religijnym, filozoficznym, psychologicznym, pedagogicznym, historycznym, socjologicznym, etycznym, prakseologicznym, aksjologicznym, prawnym, biologicznym, medycznym, itp. Od różnych nauk czerpie ideał wychowania odmienne sformułowania, które są synonimami tego samego znaczenia.

Wzór osobowy –ma służyć wychowankom, bo dzięki temu można zmobilizować ich do konkretnych działań. Wzorami są więc konkretne jednostki, ludzie, których zachowanie jest aprobowane społecznie, które stają się przedmiotem uwielbienia, mogą to być osoby żyjące współcześnie znane z historii, a nawet będące fikcją literacką. Wzór osobowy zawsze odnosi się do konkretnych zachowań i dlatego bardziej przemawia do dzieci i młodzieży. Nie zawsze jest uosobieniem wartości uznawanych społecznie. Zdarza się, że zawiera wiele cech negatywnych. Ze względu na różnorodność zainteresowań ludzkich różne mogą być wzory osobowe, wzory te bowiem wzajemnie się uzupełniają i wzbogacają. Wzory osobowe mają dużą siłę motywacyjną. Urabianie dzieci i młodzieży nie powinno polegać wyłącznie na przekazywaniu im wiedzy na ten temat.
WO pokazuje drogę przezwyciężenia przeszkód.

Cele wychowania:

Wyróżnia się dwie kategorie celów wychowania ( Łobocki )
 Koncepcja tradycyjna – polega głównie na postulowaniu określonego modelu czy projektu osobowości obejmująca układ określonych cech ( każda cecha to jakiś cel wychowania )
 Druga kategoria zakłada, że człowiek z natury jest tak bogaty i niezawodny, że wystarczy inicjować, pobudzać i ukierunkowywać jego rozwój.

Podstawowe cele wychowania:
 Wykształcenie takich cech osobowości człowieka jak : uczciwość, sumienność, pracowitość, odpowiedzialność, życzliwość, poczucie sprawiedliwości, umiejętność współżycia i współdziałania z innymi, radzenie sobie z własnymi problemami emocjonalnymi.
 Altruizm – bezinteresowna troska o dobro innych ludzi. Altruista z przekonania zabiega szczególnie o wartości, które pomagają mu raczej ,,być’’ niż ,,mieć’’(cel naczelny)
 Pomaganie wychowankom w odnalezieniu sensu ludzkiej egzystencji, i to nie tylko w warunkach korzystnych dla człowieka, lecz również w sytuacji osamotnienia, zagrożenia, cierpienia.
 Człowiek jako istota ludzka ( cel ostateczny)
 Wyrozumiałość i tolerancja dla cudzych poglądów. Postuluje się pluralistyczne podejście w znajdowaniu i uzasadnianiu sensu życia oraz głosi tzw. neutralność światopoglądową.

Znajomość celu pozwoli nam:
 Zaplanować działania
 Realizować działania
 Zastosować odpowiednie środki i metody
 Ocenić i skontrolować

Do zasadniczych celów wychowania należy zaliczyć:
1. Kreatywne (takie, w oparciu o które oddziaływania w jednostce chcą rozwinąć nowe zainteresowania, wywołać pożądane zachowanie, reakcje).
2.Optymalizujące (to zwiększenie lub rozszerzenie zainteresowania).
3. Minimalizujące (to likwidowanie niepożądanego zachowania, postawy metody).
4. Korekcyjne (te, które są w sytuacjach kiedy jednostka wymaga przekształcenia, korekcji zachowań, przekonań, postaw).

(mają być pytania z tego co sobie zapisałam np. cele operacyjne w aspekcie optymalizującym ale nie wiem o co chodzi i jak to opracować )

Zadania wychowania:

Zadania są przełożeniem celu, nazwanego ideałem wychowawczym, i celów naczelnych na język praktyki wychowawczej, czyli konkretnych działań.
W. Brezinka (1965) wyróżnia następujące:

a) wychowanie w aspekcie rozwojowym (biologicznym), czyli wspomaganie dzieci i młodzieży w ich rozwoju fizycznym i psychicznym; ochrona wychowanka przed wpływami jakie mogą zakłócić jego prawidłowy rozwój, troska o naturalny przebieg rozwoju; ochrona dzieci przed nadmiarem stresu i frustracji; zadbać o ich poczucie bezpieczeństwa, dobre samopoczucie i zdrowie psychiczne.

b) wychowanie w aspekcie społecznym, które ma być czymś więcej niż tylko próbą przystosowania wychowanka do warunków i sytuacji, w jakich wypadnie mu żyć. Oczekuje się, iż będzie on naśladować konstruktywne wzory postępowania i przyswajać sobie system wartości i norm wysoko cenionych w społeczeństwie;

c) wychowanie w aspekcie kulturowym: w wychowaniu tym - oprócz bezpośredniego przekazywania dorobku kulturowego pokoleń - dużą wagę przywiązuje się do wyzwalania u wychowanków ciekawości i zainteresowania nim, a tym samym do samodzielnego jego poznawania;

d) wychowanie w aspekcie religijnym, które zakłada, że człowiek wymaga wsparcia także ze strony religii. Umożliwia ona odpowiedź na pytania natury egzystencjalnej, pomaga w chwilach rozczarowań, porażek, samotności.

W oparciu o wartości ogólnoludzkie zaczęto przekształcać system wychowania na taki, w którym główną rolę odgrywa człowiek i jego potrzeby.

ok ja juz wiecej nie wrzucam bo widze ze duzo osob tu zagląda ale nikt sie nie fatyguje żeby dorzucić coś od siebie...

heroina

TEMAT VIII

KONCEPCJE PSYCHOLOGICZNE CZłOWIEKA WG KOZIELECKIEGO.

4 koncepcje psychologiczne człowieka:

BEHAWIORYZM
-->akcentuje wpływ środowiska zewnętrznego na człowieka i podkreśla możliwości manipulowania, sterowania człowiekiem. Zachowanie człowieka całkowicie zależy od bodźców zewnętrznych, jest reakcją na bodźce. Rozwój człowieka to proces wytwarzania (uczenia się)poszczególnych nawyków. Behawioryzm jest skoncentrowany
na nagrodach i karach, jakich dostarcza człowiekowi środowisko (programowanie człowieka). Innymi słowy mówiąc, istnieją dwa rodzaje wzmocnień, które modyfikują zachowania człowieka: wzmocnienia pozytywne i negatywne. Sterują one postępowanie człowieka z zewnątrz. W podejściu behawioralnym wolność jest zatem brakiem negatywnych wzmocnień w środowisku zewnętrznym, a godność jest budowana
na podstawie pozytywnych wzmocnień, które staja się bodźcami moralnymi.

KONCEPCJA PSYCHODYNAMICZNA
-->w psychologii ogólnej przybiera nazwę psychoanalizy. Mamy tu do czynienia z nieuświadomionymi wewnętrznymi siłami człowieka, które sterują ludzkim zachowaniem. Siły te pochodzą z trzech źródeł:
z popędów, potrzeb oraz dążeń ludzkich. Ogromna energia psychiczna, która rodzi się
z tych nieświadomych dążeń, popędów i potrzeb często spożytkowana zostaje
na poradzenie sobie z konfliktami, które tu występują. Człowiek nie potrafi sobie poradzić
z tymi konfliktami stąd zaczynają u niego działać różne mechanizmy, które kierują jego postępowaniem. Kozielecki wyróżnił cztery rodzaje mechanizmów obronnych: represja, projekcja, racjonalizacja i substytucja.
Represja to automatyczne, dokonujące się nieświadomie, wyparcie nieakceptowanych treści, bodźców, uczuć z sfery świadomej
do podświadomości.
Projekcja polega na przypisywaniu sobie cech pozytywnych, których nie posiadamy, oraz na zrzucaniu na innych własnych cech, których nie akceptujemy.
Racjonalizacja to pozorne rozumowe rozwiązanie, polega albo na obniżeniu dążeń, albo
na obniżeniu wartości pożądanej rzeczy.
Substytucja czyli zastąpienie. Sposobem radzenia sobie z tymi konfliktami i mechanizmami jest systematyczna psychoterapia. Zastosowanie tej koncepcji w szkolnictwie dotyczy nieuporządkowanych emocji uczniów. Psychoterapia jest niezwykle pomocna w leczeniu zaburzeń emocjonalnych, a właśnie rozwój emocjonalny jest w dzisiejszej szkole zaniedbany na rzecz rozwoju intelektualnego.

KONCEPCJA POZNAWCZA
-->Według tej koncepcji człowiek jest twórczym, samodzielnym podmiotem, który potrafi decydować o swoim losie i ma na niego wpływ. Ludzkie działanie jest świadome i intencjonalne. Jest nie tylko reakcją na bodziec,
jak twierdzili behawioryści, ale również interpretacją informacji, które pochodzą
z zewnątrz, dzięki strukturom poznawczym, które człowiek posiada. Owe struktury poznawcze to wiedza nabyta w czasie uczenia się i myślenia, zakodowana w pamięci. Człowiek poznaje i rozumie świat, i może w nim rozsądnie działać właśnie dzięki
tej wiedzy zakodowanej w poznawczych strukturach, a także poprzez twórcze przetwarzanie tej wiedzy. Człowiek jest w stanie sam zmieniać swoje zachowanie
a dokonuje się to na drodze wychowania, które jest planowe, oraz poprzez autokreację, samorozwój, czyli tworzenie siebie według własnego projektu. Szkoła, jako środowisko wychowawcze ale i dydaktyczne, ma za zadanie tak formować swoich uczniów, aby byli sprawcami, aby umieli podejmować czynności związane z socjalizacją, czyli przystosowaniem się do warunków, w których i m przyjdzie żyć i mieszkać, do środowiska. Sprawca, to także ktoś kto jest zdolny do zmiany samego siebie, do autokreacji.

KONCEPCJA HUMANISTYCZNA
-->Również docenia ludzką aktywność. Mamy tu
do czynienia z holistycznym i personalistycznym ujęciem człowieka, które pozwala wyakcentować jego intencjonalność i transcendencję. Człowiek posiada predyspozycje wrodzone, czyli surowiec dla rozwoju i tworzenia własnej osobowości. Wewnętrzna struktura człowieka to jego cechy dziedziczne i ukryte, potencjalne możliwości. Domaga się ona szacunku i godności. Centralnym tematem tej koncepcji jest ludzkie "stawanie się człowiekiem" poprzez wchodzenie w relacje z naturą, innymi ludźmi i samym sobą. Człowiek nieustannie się rozwija, dąży do samorealizacji i aktualizacji ukrytych możliwości poprzez miłość, altruizm, twórcze przeżycia i rozwój własnego "ja".
Szkoła, która preferuje humanistyczną wizję człowieka, dba o kształtowanie dojrzałych osobowości wychowanków, które będą umiały nieustannie podejmować trud własnego rozwoju.

Gosiak

TEMAT III

Podstawowe czynniki osiągania pozytywnych efektów wychowawczych to:
-Humanistyczne podejście do dzieci i młodzieży
-Eksponowania metod pośredniego oddziaływania wychowawczego
-Umiejętność porozumiewania się z wychowankami
-Poznawanie wychowanków w sposób możliwie zobiektywizowany’
-Unowocześnienie kształcenia pedagogicznego
-Metody pośredniego oddziaływania

Podmiotowe podejście do wychowania
Pierwszorzędnym warunkiem skutecznego wychowania jest podmiotowe traktowanie dzieci i młodzieży, tj. poszanowanie ich prawa do własnej podmiotowości, czyli niezależności i odrębności. Nie oznacza to oczywiście że mogą pozwalać sobie na wszystko-taka sytuacja ograniczałaby skuteczne oddziaływania wychowawcze. Sukces postępowania pedagogicznego zależy więc od humanistycznego i partnerskiego podejścia do uczniów.
Postuluje się uszanowanie w każdym z nich osoby ludzkiej, będącej nośnikiem człowieczeństwa w najlepszym znaczeniu tego słowa.

eliSs

temat VII koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu.

Koncepcja Janusza Korczaka
-żądał przestrzegania niezbywalnych praw dziecka(prawo do szacunku, do radosnego dzieciństwa, prawo do współdecydowania o własnym losie a także prawo do niepowodzeń i łez, do posiadania rzeczy i tajemnic)
- Korczak niejako nakazywał wychowawcy liczyć się z indywidualnością i godnościa dziecka a każdemu dziecku wyznaczył rolę autentycznego współtwórcy własnego zycia.
- Myśla przewodnią jest troska o samorządność dzieci i młodzieży
-prawidłowy rozwój samorządności upatrywał Korczak w należytym funkcjonowaniu samorządu zakładowego Lub szkolnego. Jego organy to: sąd koleżeński, rada samorządowa, sejm dziecięcy, plebiscyt życzliwości i niechęci, oraz „zakłady”.
- koncepcję pedagogiczną Korczaka wzbogacają takie formy jak pełnienie dyżurów, wypisywanie listy podziękowań i przeproszeń, naradzanie w postaci pocztówek pamiątkowych, uzywanie szafy znalezionych rzeczy, skrzynki do listów pisanych przez dzieci do nauczycieli.
- Korczak głosił głęboki humanizm, pozwalający uważać każde dziecko za wartościowego człowieka, który zasługuje na taki sam szacunek jak dorosły.

Koncepcja Aleksandra Kamińskiego.
-skutecznosc procesu dydaktyczno-wychowawczego zalezy od osobowości nauczyciela. Życzliwość nauczyciela kamiński wyzej ocenił niż jego wiedzę fachową i przygotowanie metodyczne.
-doceniał również emocjonalne przywiązanie nauczyciela do swej pracy pedagogicznej.
-inne cechy przypisywane nauczycielowi to pogoda ducha a także okazywane uczniom zaufanie.
-ważny był również osobisty przykład nauczyciela.
- w ramach swojej koncepcji Kamiński sugeruje szczególnie cztery sposoby organizowania lekcji:
1.zabawy dydaktyczne-próba urozmaicenia zajęć lekcyjnych, polegają na zaproponowanej im doraźnej czynności ludyczno-dydaktycznej, mającej na celu wzmożenie procesu uczenia się. Cel taki osiąga się gdy odwołuje się do zainteresowań uczniów. Zaleca się zabawy w nauczaniu, pod zabaw dydaktycznych prostych do złożonych, od spontanicznych do zabaw o określonych regułach i wreszcie od zabaw sensorycznych, motorycznych do zabaw odwołujących się do sztuki techniki, wiedzy.
2. zajęcia w grupach- polegają na pracy zespołowej uczniów. W tym celu dobiera się uczniów w grupy nie większe niż sześcioosobowe .każda z grup ma do spełnienia zadania o charakterze organizacyjnym, dydaktycznym i wychowawczym.
3.lista umiejętności- wpisanie na liste nie traktuje się jako formy wyróżnienia ale jako dowód posiadanej przez ucznia wiedzy. Wpisywaniu na listę umiejętności towarzyszy przekonanie ze w zyciu obok wiadomości są potrzebne także umiejętności, czyli rozwijane w wyniku ćwiczeń dyspozycje do wykonywania określonych czynności. Warunkiem wpisania na taka liste jest poddanie się przez chłopca lub dziewczynke specjalnej próbie sprawdzenia swych umiejętności.
4.swoista atmosfera wychowawcza-rodzinne stosunki miedzy nauczycielami a uczniami. Atmosfera taka jest możliwa wówczas kiedy nauczyciel obdarza uczniów życzliwością, jest przez nich lubiany i szanowany oraz skłonny do chwalenia ich niż uznania nagan.
- w koncepcji Kamińskiego czołowe miejsce zajmuje samorząd
-na szczycie koncepcji Kamińskiego jest dzielność, uważał ja na główny impuls w służbie wszystkich pozostałych wartości moralnych tj: altruizm, bohaterstwo, patriotyzm.
-obok dzielności był tez optymizm, zaangażowanie i życzliwość.

Koncepcja Celestyna Freineta.
- osobliwość tej koncepcji polega na stanowczym przeciwstawieniu tradycyjnym metodom nauczania i wychowania tzw. technik szkolnych. Istotę ich stanowi zdobywanie doświadczen po omacku. Uczniowie z ich pomocą mieli nabywać wiedzę i umiejętności w sposób naturalny.
- warunkiem skuteczności tego rodzaju metod jest zapewnienia uczniom swobodnej ekspresji konsekwentne realizowanie idei samorządności i odpowiednie wyposażenie klas szkolnych.
1. swobodna ekspresja-komunikowanie innym własnych uczuć i myśli, wyrażanie siebie. Ta ekspresja może przejawiać się w formie słownej, plastycznej, muzycznej, ruchowej.
2. realizowanie idei samorządności- organizowanie różnorodnej działalności dzieci i młodzieży zgodnie z ich zainteresowaniami. Samorządność przejawia się tym , ze uczniowie czuja się autentycznymi współorganizatorami najważniejszych dziedzin życia i pracy szkolnej.
3. odpowiednie wyposażenie klas szkolnych-polega na tym, ze uczniowie dysponują bogatym repertuarem różnego rodzaju pomocy naukowych: filmy, albumy, atlasy, ilustracje.
4.opracowywanie swobodnych tekstów-polega na odwoływaniu się do spontanicznej i swobodnej ekspresji słownej uczniów czy pisemnego wypowiadania się przez nich na dowolne tematy związane z ich zyciem w środowisku.
5. gazetki szkolne-wykorzystywane tu były teksty swobodnie opracowywane.
6. prowadzenie korespondencji międzyszkolnej.

Koncepcja Aleksandra S. Neilla
- u podstaw leży przekonanie, ze dziecko z natury jest dobre, mądre i rozsądne, ma zdolność kochania życia i zainteresowania się nim.
- główny cel: przywrócenie szczęścia dziecku
- wychowanie powinno odbywac się z sposób swobodny, nie nadzy pozbawiać wychowanków prawa do formułowania i wypowiadania własnych opinii i przekonań
-zezwalał na podejmowanie decyzji dotyczących wszystkich dziedzin życia
- nie zmuszano do nauki
-każde dziecko mogło robić co zechce pod warunkiem, ze postępowaniem swym nie ograniczał swobody pozostałych kolegów i dorosłych.
- liczono się z zainteresowaniami dziecka, jego potrzebami
-zwracano uwagę na rozwój inicjatyw, pomysłowości i zdolności twórczych.
- Neil domagał się by szczególna pomoc okazywać dzieciom cierpiącym i biednym, tacy uczniowie zawsze mogli liczyć na wsparcie

Koncepcja Wasyla Suchomlińskiego
- wykorzystywanie przyrody w procesie nauczania
-przyroda stanowi potężne źródło wrażeń uczuć i myśli uczniów. Jest ona niewyczerpalnym źródłem aktywności psychicznej.
-szczególne miejsce w tej koncepcji zajmuje wychowanie moralne-rozumiane jako budzenie człowieczeństwa u dzieci i młodzieży.
-dobroć stanowi miarę skuteczności wychowania i jest wartością nadrzędna w stosunku do innych cech człowieka.
- rozwijanie dobroci to okazywanie szacunku, wyrozumiałości, tworzeniu atmosfery serdeczności.

Gosiak

TEMAT VII

Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu.

Koncepcja Janusza Korczaka.
Myślą przewodnia stworzonej przez Korczaka koncepcji pedagogicznej jest troska o rozwój samorządności dzieci i młodzieży, przejawiającej się w różnych formach ich aktywności.
Prawidłowy rozwój samorządności upatrywał szczególnie w należytym funkcjonowaniu samorządu zakładowego lub szkolnego.
Najważniejsze jego organy to :
1. sąd koleżeński – odgrywał wiodącą rolę; w skład wchodziło 5 wychowanków, tworząc zespół sędziowski, i wychowawca, który pełnił rolę sekretarza. Stworzył on Sąd Koleżeński z myślą o tym, by usunąć zależność dziecka od woli i humoru wychowawcy; wprowadzić zasady, normy, które obowiązywały w życiu gromady i regulowały atmosferę zakładu; zainteresować wychowanka własnym postępowaniem, obudzić refleksję nad swoimi czynami, uczyć samokrytycyzmu i tolerancji wobec drugiego człowieka, a także aby kształtować mocny fundament wzorowej postawy etycznej wychowanka.
Zgodnie z hasłem Korczaka „Dziecko jest dobrym rzeczoznawcą własnego życia” funkcje sędziów w Sądzie Koleżeńskim pełniły same dzieci. Istniał specjalny kodeks, składający się ze 100 paragrafów w większości uniewinniających i przebaczających.
2. Rada samorządowa- od chwili powołania sejmu dziecięcego była przede wszystkim organem ustawodawczym, a później głownie organem wykonawczym. Zajmowała się wieloma sprawami nurtującymi wychowanków, w tym także zaspakajanie ich potrzeb życiowych i kulturalnych. W jej skład wchodziło 10 wychowanków i jeden wychowawca pełniący rolę sekretarza i przewodnika. Szczególnym zadaniem rady było inicjowanie i powoływanie ,,komisji problemowych’’, takich jak: komisja sprawdzania czystości, komisja zeszytów, komisja podręczników.
3. Sejm dziecięcy – stanowił najwyższą instancję samorządową. Był organem ustawodawczym. Zajmował się sprawami wychodzącymi poza kompetencje sądy koleżeńskiego i rady samorządowej. Do głównych zadań należało :
 Zatwierdzanie lub uchylanie niektórych decyzji podjętych przez radę samorządową
 Powzięcie uchwał w sprawie ważniejszych świąt i wydarzeń w życiu wychowanków
 Przyznawanie praw do posiadania ,,pocztówek pamiątkowych’’
 Niekiedy wydalanie z zakładu (także personelu) i przyjmowanie nowych jego mieszkańców
Sejm składał się z 20 osób i obradował raz do roku.
4. plebiscyt życzliwości i niechęci – wzajemne ocenianie się wychowanków. Miał na celu pomóc dzieciom i młodzieży w nabywaniu umiejętności oceniania swych kolegów. Pełnił funkcję diagnostyczną i wychowawczą. Plebiscyt odbywał się co roku.

Koncepcja Aleksandra Kamińskiego.

Koncepcja ta stanowi nade wszystko udaną próbę ukazania możliwości wykorzystanie doświadczeń harcerstwa w pracy dydaktyczno wychowawczej szkoły.
W ramach swojej koncepcji sugeruje cztery sposoby organizowania lekcji :
1. zabawy dydaktyczne - są próbą urozmaicenia zajęć lekcyjnych i stanowią jedną z głównych form ujawniania się rzeczywistych zainteresowań uczniów. Polegają na zaproponowanej im doraźnej czynności, mającej na celu wzmożenie procesu uczenia się. Zalecał przechodzenie od zabaw prostych do złożonych, od zabaw o tematyce konkretnej do zabaw o tematyce abstrakcyjnej, od zabaw luźnych do zabaw organizowanych według ściśle określonych reguł, od zabaw motorycznych, naśladowczych do zabaw odwołujących się do sztuki wiedzy, techniki. Podaje liczne przykłady zabaw, jakie można stosować na lekcji polskiego, matematyki, biologii, geografii i wychowania fizycznego. Zobowiązuje w ten sposób nauczycieli do kierowania się kilkoma wskazówkami wychowawczymi i organizacyjnymi by zabawy: były organizowane z umiarem i tylko we fragmentach lekcji, kiedy będą ku temu użyteczne pod względem dydaktyczno wychowawczym, by nie były synonimem nieładu i chaosu, były stosowane dopóki budzą ciekawość i zainteresowanie, były prowadzone z inicjatywy uczniów i zgodne z ich pomysłami, nie wywoływały chęci nadmiernego współzawodnictwa, nie były zbieżne z zabawami, z jakimi uczniowie spotykają się na zbiórkach harcerskich i zuchowych, odzwierciedlały zainteresowania dzieci i młodzieży, a nie dorosłych.
2. Listę umiejętności - traktuje się to nie jako wyróżnienie, lecz jako dowód posiadanej przez ucznia sprawności. Za jej pomocą dąży się do wykrycia uzdolnień i zamiłowań uczniów. Zaproponowana lista umiejętności zawierała wielki wybór umiejętności umysłowych, artystycznych, technicznych i społecznych. Lista taka obejmuje w klasach starszych umiejętności szkolne i amatorskie. Uczniowie powinni wykazać się umiejętnościami z różnych dziedzin. Warunkiem wpisu na listę jest poddanie się specjalnej próbie sprawdzenia swych umiejętności. Dokonuje tego nauczycie wobec całej klasy lub na osobności. Mogą być komisje złożone z 2-3 uczniów lub w warunkach domowych z 4-5 dorosłych. Zdobycie umiejętności nie wpływa na oceny szkolne.
3. zajęcia w grupach – polegają na pracy zespołowej uczniów. W tym celu dobierają się oni w stałe grupy, zgodnie z idea zastępów harcerskich. Każda z grup ma do spełnienia zadania o charakterze organizacyjnym, dydaktycznym i wychowawczym.
4. stworzenie swoistej atmosfery wychowawczej, podobnej do tej która panuje na zbiórkach harcerskich. Chodzi o rodzinne stosunki między uczniem a nauczycielem. Jest to możliwe gdy nauczyciel obdarza uczniów życzliwością , jest przez nich lubiany i szanowany oraz skłonny do udzielania pochwał, aprobaty, uznania niż nagany

Koncepcja Celestyna Freinta

Osobliwość tej koncepcji polega na stanowczym przeciwstawianiu tradycyjnym metodom nauczania i wychowania tzw. technik szkolnych lub technik freintowskich , nazwanych przez ich twórcę metodami naturalnymi. Istotę ich stanowi zdobywanie doświadczeń po ,,omacku’’
Niezawodnym warunkiem skuteczności tego rodzaju metod jest :
1. swobodna ekspresja – komunikowanie innym własnych uczuć i myśli, wyrażanie siebie- swych przeżyć, motywów, zainteresowań, potrzeb, a także ujawnianie swych uzdolnień, talentów i całego bogactwa osobowości. Jest ona zazwyczaj odtwarzaniem i subiektywnym odbiciem obiektywnego świata, a zarazem jego swoistą interpretacją i przetwarzaniem. Stanowi wymowną cechę twórczej działalności jednostki. Ekspresja ta może się przejawiać w formie słownej, plastycznej, muzycznej, ruchowej i manualnej.
2. Realizowanie ideii samorządności –organizowanie różnorodnej działalności dzieci i młodzieży zgodnie z ich zainteresowaniami. Przejawia się w układaniu tygodniowych planów pracy. Uczniowie czują się autentycznymi współorganizatorami najważniejszych dziedzin życia i pracy szkolnej.
3. Odpowiednie wyposażenie klas szkolnych – uczniowie dysponowali bogatym repertuarem różnego rodzaju pomocy naukowych : encykolopedie, globusy, atlasy, itp. Niezbędnym elementem wyposażnia były urządzenia techniczne: maszyny do pisania, powielacz, itp. Szczególną wagę przywiązywano do możliwości korzystania z drukarni szkolnej.
4. Spośród metod naturalnych na szczególną uwagę zasługują również : opracowywanie swobodnych tekstów, gazetki szkolne i prowadzenie korespondencji międzyszkolnej.

Koncepcja Aleksandra S. Neilla

Neill uważał, że dziecko jest z natury dobre i jednocześnie szczęśliwe. Tak więc pozbawiając go naturalnej cechy bycia dobrym, odbiera mu się niejako jego szczęście. Mówi się tu o szczęściu w ścisłym związku z dobrem. Stąd zachowanie lub przywrócenie szczęścia dziecku uważa się za główny cel wychowania.
 Główną osnową koncepcji Neilla jest pogląd, iż z dziecka można uczynić człowieka szczęśliwego tylko w wyniku wychowania w swobodzie to jest zgodne z zasadą ,,czekać i patrzeć’’
 Wychodził z założenia, iż nie należy pozbawiać wychowanków prawa do formułowania i wypowiadania własnych opinii i przekonań.
 W kierowanej przez Neilla szkole nie zmuszano nikogo do nauki- była ona całkowicie dobrowolna.
 Pewnym ograniczeniem swobody był ramowy rozkład dnia
 Neill stawiał wysokie wymagania wychowawcom
 Szczególną uwagę zwracano na rozwój inicjatywy, pomysłowości i zdolności twórczych uczniów, a nade wszystko liczono się z ich zainteresowaniami i potrzebami.
 Postulował także do rozwijania samorządności uczniów

Koncepcja Wasyla A. Suchomlińskiego

Gosiak

TEMAT I

Cechy dobrego nauczyciela- wychowawcy:
 Przygotowanie merytoryczne ( wiedza i umiejętności jej zastosowania – kwalifikacje, kompetencje)
 Cechy osobowości
 Umiejętności interpersonalne – otwartość, autentyczność, akceptacja, empatia.
 Umiejętność zastosowania zasad komunikowania się i udzielania informacji zwrotnej. ( wzmocnienia pozytywne i negatywne, aktywne słuchanie)

Fazy procesu empatii wg Katza:
Faza wstępna – zjawiska fizjologiczne (płacz)
Faza głębsza – psychologiczna (smutek)
Faza podwójnej tożsamości
Powrót do własnej tożsamości

Nauczyciele wychowawcy jako osoby samorealizujące się /C. Rogers/
Warunki dobrego kontaktu wychowawcy z grupą.

Koncepcja nauczyciela w pedagogice polega na autokreacji, czyli twórczym rozwijanie samego siebie. Nauczyciel powinien kształtować w sobie otwartość na doświadczenia.
Nauczyciel musi być osoba wykształcona czyli osoba wolna, będąca dla ucznia człowiekiem , a nie kimś kto przekazuje sucha wiedze. Nauczyciel nie powinien wiec nauczać, powinien ułatwiać uczenie się - sam się przy tym ucząc.

Nauczyciel jako osoba autentyczna jest osoba rozpoznającą swoje emocje i działająca zgodnie z nimi. Sterującą swobodnie swoimi emocjami, czyli czuje to co chce czuć. NIE zakłada "maski"
Autentyczny nauczyciel zna siebie na tyle ze nie musi zwracać na siebie żadnej uwagi. Potrafi przyznać się do własnych błędów. Jest szczery i otwarty. Dzięki temu ze
nie musi ciągle kontrolować swoich uczuć może skierować swoja uwagę na uczniów.

W koncepcji pedagogicznej istotna jest również akceptacja dla ucznia. Podstawa akceptacji jest zaufanie. Akceptacji ta nie polega na pobłażaniu dla jego zachowań. Można akceptować ucznia którego zachowania nie są akceptowane. Wyklucza się ośmieszanie i upokarzanie ucznia, zastosowanie koncepcji Rogersa znajduje się w pierwszych klasach szkoły. Wychowawca akceptuje swoje zachowania i nie ma potrzeby przenoszenia ich na swoich uczniów. Nauczyciel akceptujący ucznia nie daje mu rad wskazuje tylko pokazuje szansę i zagrożenia podobnych zachowań.

Należy przywiązywać wagę do uczuć ucznia. Bardzo ważna jest również empatia, sztuka wczucia się w sytuacje drugiej osoby. Nauczyciel posiada umiejętność rozumienia reakcji ucznia od wewnątrz, dzięki temu wzrasta proces uczenia się. Nastawienie to polega na oglądaniu świata oczami ucznia.

Nie można zapomnieć tez o aktywności, która polegać ma aktywnym zwracaniu uwagi na ucznia, dzięki czemu znajduje on przedmioty do działania. Proces wychowawczy powinien opierać się na wzajemnej niezależności i braku kierowania. Nauczyciel musi uwolnić zaciekawienie, pozwolić kierować się zainteresowaniami. w takich warunkach wyrasta prawdziwy uczeń.

Podsumowując podstawowymi założeniami koncepcji pedagogicznej Rogersa są:
odejście od założonych z gry celów i programów wychowawczych na rzecz bezwarunkowej akceptacji dziecka. Eliminuje się represje i mechanizmy kompromitacji zachowań na rzecz samokontroli i samooceny. Postawę nauczyciela powinna cechować empatia, autentyczność, twórczość, a nie rutynowość i powielanie wyuczonych czynności oraz gotowość do udzielania dziecku pomocy. Rogers uważa, ze nie można nikogo niczego nauczyć, nie można również nauczyć drugiej osoby, jak ma nauczać innych.

Style pracy z grupą.

1. Liberalny inaczej styl nie ingerujący, gdyż nauczyciel pozostawia uczniom samodzielność w realizacji ich zadań. Poza tym w minimalnym stopniu interesuje się problemami swoich wychowanków. Najbardziej byłby zadowolony, gdyby zadania nie istniały, a uczniowie w ogóle się do niego nie zwracali ze swoimi problemami. Sam stara się nie podejmować żadnych decyzji. Nie uczestniczy też w pracach grupy, nie motywuje jej i nie kontroluje. Takiemu kierowaniu towarzyszy stosunkowo niewielka ilość i niska jakość wykonanej pracy. Podwładni zwykle są sfrustrowani, czego powodem jest pozostawienie ich samym sobie i brak fachowej pewności. Takie zachowania wychowawcy wpływają destruktywnie na młodzież, wywołując negatywne reakcje w postaci niezdyscyplinowania, agresji czy bierności. Sprzyja to tworzeniu się nieformalnej struktury grupy i przejęciu kontroli nad zachowaniami przez autokratycznego przywódcę. Są jednak sytuacje, kiedy świadomie lub z konieczności tego rodzaju styl winien być stosowany . Świadomie, gdy w kierowanym zespole są ludzie bardzo wysokich kwalifikacjach, dużym doświadczeniu, którzy wielokrotnie wykazywali, że znakomicie radzą sobie bez ingerencji.
2. Styl demokratyczny.
Przejawami postępowania demokratycznego są następujące cechy: członkowie grupy biorą udział w podejmowaniu decyzji, kierownik (nauczyciel) stara się uzyskać aprobatę grupy przed wprowadzaniem zmian, zwołuje grupę, aby przedyskutować pewne sprawy, stale informuje grupę o zamiarach, postępach grupy, znajduje czas, aby jej wysłuchać wita z uznaniem krytykę własnego postępowania, zachęca członków, aby wyrażali swe pomysły i opinie, wprowadza w życie propozycje wysunięte przez grupę.
Występuje tu dialog, rozmowa.
3. Styl autokratywny.
Istotą kierowania autokratycznego jest „niedopuszczanie członków grupy do udziału w podejmowaniu decyzji, działanie bez porozumienia z grupą, rządzenie „żelazną ręką”, bezkompromisowość, mówienie w sposób nie zachęcający do zadawania pytań, odmawianie wyjaśnień zmienianie obowiązków członków bez uprzedniego omówienia z nimi tych zmian, drobiazgowe określanie zadania i metody nie pozostawiające członkom grupy pola do samodzielnego decydowania i przejawiania inicjatywy.
Styl ten prowadzi do buntu i agresji.
Styl autokratyczny charakteryzuje się wyraźnym podziałem na przełożonych i podwładnych. Jako środek wpływu na zespół stosuje głównie przymus. Posiada monopol na informację. Niechętnie przyjmuje przejawy inicjatywy podwładnych, gdyż uważa, że wszelka inicjatywa stanowi jego przywilej. Oddziałuje przede wszystkim przez polecenia, które wydaje w formie nie znoszącej sprzeciwów. Często przeprowadza drobiazgowe kontrole, a jako narzędzia motywowania podwładnych najczęściej stosuje kary. Utrzymuje dystans w stosunku do członków grupy, nie uczestniczy też w jej pracach. Kierowanie takie motywuje do pracy „na ilość i sprzyja uzyskiwaniu wyników o niskiej jakości oraz oryginalności. Współpracownicy nie mają prawie żadnej swobody działania przy wykonywaniu pracy i nie są zadowoleni ze swojej sytuacji. Wychowawca-autokrata dążąc do utrwalenia swojej pozycji i posłuchu, wyznacza zwykle na swoich zastępców ludzi wyróżniających się uległością i posłuszeństwem, a nie kwalifikacjami i inicjatywą (w tych ostatnich widząc potencjalnych konkurentów). Czując się zagrożony na swoim stanowisku, zmierza często do skłócenia grupy, rozbicia jej na wrogie obozy oraz wprowadzenia swoich ludzi do grupy w charakterze „wtyczek", aby mieć bieżącą informację, co mówią i co myślą pozostali jej członkowie. Wobec tego często pojawia się wśród nich agresja i apatia. Nic zatem dziwnego, że po opuszczeniu grupy przez kierownika zwykle obniżają tempo pracy lub nawet ją przerywają.

heroina

Jeśli ma ktoś konkretnie opracowany temat 2, to bylabym wdzieczna za pomoc, ponieważ sama mam marne notatki z tego tematu, np jaka jest rola mechanizmów socjalizacyjnych?
Z gory dzięki. PZDR.

karolinkieee

Ja mam z tego tematu to:P

Mechanizmy socjalizacyjne: (sposoby oddziaływania społeczności na jednostke, ktora jest czescia tej społeczności)
1. Mechanizm kontroli społecznej
2. Mechanizm wpływu osób znaczacych.
3. Mechanizm wzmacniania wewnetrznego.

Mechanizm kontroli społecznej to mechanizm socjalizacyjny, pozostający w rękach określonej grupy społecznej, który służy kształtowaniu postaw konformistycznych

Mechanizm wpływu osób znaczących przypomina o roli kontaktów interpersonalnych w procesie socjalizacji. Osoby znaczące charakteryzują się pewnym zestawem cech charakteru, prezentowaniem określonych postaw i wartości, specyficznymi zdolnościami, dzięki którym mogą znaleźć posłuch i uznanie wśród zbiorowości, czy pojedynczych jednostek. Muszyński w następujący sposób charakteryzuje tego rodzaju osoby: „Są to mianowicie te osoby, które jednostka uważa za bliskie sobie pod pewnymi względami, wobec których zajmuje przychylne postawy i którym przypisuje jakieś cenne dla siebie właściwości” (Muszyński, ,s.117). W mechanizmie wpływu osób znaczących wyróżniamy dwie jego formy; naśladownictwo (modelowanie), które polega na zewnętrznym odwzorowywaniu czyichś zachowań, oraz identyfikacja, czyli odwzorowanie cudzych stanów psychicznych. (por. Muszyński,

Mechanizmy wzmacniania wewnętrznego- Jednostka uznając za swoje uwewnętrznione wcześniej wartości i normy postępowania reaguje poczuciem winy, wyrzutami sumienia i dysonansem moralnym w sytuacji, gdy sprzeniewierzy się tym przekonaniom.

Jednostka przez całokształt swoich interakcji z innymi członkami jest stymulowana w kierunku pełnienia uznawanych ról społecznych. Układy kar i nagród zawarte są tutaj w spontanicznych reakcjach innych członków grupy.

Ułatwianie społeczne polega na tym, ze sama obecnosc innych osob bez reakcji z ich strony wywiera pobudzajacy lub hamujacy wpływ na aktywnosc jednostki. Wystepuje tu zjawisko przypisywania przez jednostke swoim obserwatorom okreslonych oczekiwan oraz ocen a nastepnie dostosowanie do nich wlasnego zachowania.

Zarazliwosc spoleczna wystepuje wtedy gdy okreslone formy aktywnosci jednostki zaczynaja sie udzielac szerszemu ogolowi osob. (psychologia tłumu)

heroina

Spoko, dzięki^^

karolinkieee

Podstawowe pojęcia teorii wychowania:
- socjalizacja – najstarsze pojęcie. Przez socjalizację określa się zamierzony i niezamierzony wpływ na jednostkę, który prowadzi do uzyskania kompetencji do pełnego uczestnictwa w życiu społecznym. Socjalizacja obejmuje ogół wpływów zamierzonych, czyli wpływów szkoły i innych palcówek opiekuńczo – wychowawczych i wpływy niezamierzone, czyli wpływy grup rówieśniczych, środowiska lokalnego, sąsiedzkiego, wpływ TV, prasy, radia.- NIEZAMIERZONE

Socjalizacja:
- wprowadzanie w świat wartości,
- proces, który prowadzi do uspołecznienia jednostki,

Człowiek uspołeczniony to taki, który w swoich działaniach potrafi kierować się potrzebami, motywami, dążeniami innych osób.

- wychowanie – (w szerokim znaczeniu) wychowanie którym zajmuje się pedagogika ogólna. Takie wychowanie to celowe, świadome i zamierzone dokonywanie zmian w osobowości człowieka przebiegające w postaci interakcji społecznych. ZAMIERZONE

Cechy wychowania:

§ intencjonalność – wychowawca jest świadomy celów jakie pragnie realizować w czasie swojej działalności wychowawczej. Cele ukazują mu drogę, jaką pragnie zmierzać w czasie swojej pracy. Brak świadomości celów wychowanie często naraża wychowawcę na działanie przypadkowe, nieprzemyślane. Cecha ta jednak czasami niesie za sobą problemy:

- nadmierne kierowanie rozwojem dziewcząt i chłopców może doprowadzić do odzwyczajenia ich odpowiedzialności za siebie samych. Kiedy zostaje im narzucony jakiś sposób postępowania, nie daje się im możliwości wyboru,

- czasami cele wychowawcze są mało realne do zrealizowania i dlatego dość często są skazane na niepowodzenie

§ złożoność- na wychowanie człowieka maja wpływ : uwarunkowania zewnętrzne (prawie wszystko co go otacza), uwarunkowania wewnętrzne(potrzeby, motywy, dążenia, stan zdrowia, samopoczucie człowieka)

§ interakcyjność – z ta cecha mamy do czynienia, gdy proces wychowawczy ma miejsce w warunkach współdziałania ze sobą wychowawcy i wychowanka. Jest tu wzajemność, oddziaływanie dwukierunkowe. Tutaj wychowanek jest godnym partnerem wychowawcy, jest osoba zasługującą na wysłuchanie, dialog. Interakcyjność wychowania to nie tylko nawiązywanie bliskich kontaktów wychowawcy z wychowankiem, opartych na wzajemnym współdziałaniu, ale to także umożliwienie wychowankowi kontaktów z innymi ludźmi, rówieśnikami

§ relatywność – związana jest z trudnościami przewidywania skutków wychowania. Osobowości nie da się ukształtować w sposób celowy, planowy, gdyż ona jest w ciągłym procesie rozwojowym i poddawana jest różnym wpływom z zewnątrz (środowisko rówieśnicze, środki masowego przekazu)

§ długotrwałość- - osobowość każdego człowieka kształtuje się przez całe życie, dlatego ulega ciągłym przemianom. Proces wychowawczy odnosi się nie tylko do dzieci, młodzieży, ale i osób starszych. Doskonalenie osobowości dotyczy tez wychowawców.

slu

a wie ktoś w jakiej formie ma być to kolokwium?

aniołeczek;)

test ale nie wyboru
powiedziała że będą może ze dwa pytania do wyboru a reszta otwarte
jakieś krótkie odpowiedzi, definicje może itp. .....:/

kapelucha

jesli pojawi sie ktos z grupy reso, to prosze napiszcie co mniej wiecej bylo na zaliczeniu Smile

ha_ula

10 zadań było, ale tylko 2 to były pytania zamknięte. są grupy:/ najgorsze zadania były z teorii psychologicznych... czym jest godność wg behawiorystów? porównanie wychowania w koncepcji poznawczej i humanistycznej. co to jest obserwacja? co to jest empatia? 5 podstawowych założeń koncepcji Kamińskiego. 3 warunki skuteczności metody persfazyjnej. więcej nie pamiętam Wink

powodzenia

kapelucha

dzieki Ula Wink