www.pedagodzyspecjalni.fora.pl

eliSs

Prostytucja i sponsoring

PROSTYTUCJA– według Światowej Organizacji Zdrowia definiowana jest jako usługa seksualna o charakterze dynamicznym, co pociąga za sobą transmisję między usługodawcą i usługobiorcą.
Sponsoring natomiast może w uproszczeniu zostać pewnym złagodzonym znaczeniowo synonimem prostytucji.

RODZAJE PROSTYTUCJI
1. usługi towarzyskie- polegające na dostarczaniu wykształconych na ogół kobiet zamożnym, zagranicznym biznesmenom.
2. prostytucja uprawiana w restauracjach i hotelach, gdzie prostytutki są na ogół znane personelowi.
3. prostytucja uprawiana w salonach masażu lub odnowy biologicznej oraz w klubach typu peep-show.
3. prostytucja uliczna
4. sex na telefon- coraz powszechniejsze zjawisko w Polsce, od kiedy telefony stały się powszechnie dostępne
5. prostytucja „w oknie”

KATEGORIE PROSTYTUTEK wg. B. Hołysta

1. call girls- to młode kobiety, wykształcone, znają języki obce, posiadają mieszkania. Kontakty zawierają przez telefon głownie z cudzoziemcami, ludźmi kultury i biznesu. Mało znane policji ze względu na zakonspirowany teren działania i dlatego nie łamią przepisów prawnych.
2. prostytutki pracujące w hotelach i nocnych klubach-niektóre z nich pracują samodzielnie inne mają sutenerów. Z reguły nie popełniają przestępstw , a prostytucja jest ich głównym zarobkiem.
3. prostytutki uliczne- pracują w miejscach określanych mianem pigalaków. Zazwyczaj mają sutenerów i ochronę ze strony taksówkarzy.

PRZYCZYNY PROSTYTUCJI
- bieda i ogólne ubóstwo
- niski poziom wykształcenia
- niski status ekonomiczny
- niskie wynagrodzenie
- bezrobocie
- kryzys lub wzrost rozwoju gospodarczego
- struktura rodziny
- rodzina patriarchalna
- system wartości preferowanych przez rodziców
- złe pożycie rodziców, co stwarza nieprzyjazną atmosferę
- bierność i niezaradność życiowa rodziców
- nadużywanie alkoholu i innych środków psychoaktywnych przez członków rodziny.
- przynależność do grupy o charakterze dewiacyjnym
- przestępczość członków rodziny
- niepowodzenia szkolne i uchylanie się od obowiązku szkolnego
- wzrost potrzeb konsumpcyjnych
- chęć szybkiego osiągnięcia wysokiego standardu życia
- skłonności do lenistwa

HISTORIA
Nie bez znaczenia jest określenie prostytucji jako "zawodu" najstarszego na świecie, bowiem już u niektórych ludów pierwotnych można dopatrzyć się jej początków w formie np. prostytucji gościnnej, kiedy to córka lub żona oddawała się gościom domu. W starożytności kobiety musiały składać ofiary ze swojego ciała bogom. W dwóch głównych wówczas ośrodkach kultury europejskiej, Atenach i Rzymie, prostytucja była dość popularna. Ateńczycy mieli tzw. dikterion, założony przez Solona, pełen niewolnic. Natomiast w Rzymie istniały oficjalnie państwowe i prywatne domy publiczne. Średniowieczne prostytutki były zrzeszone w cechy, płaciły daniny władzom miejskim i musiały mieć specjalne oznaczenia na ubiorze. Od 1600 roku ponownie zaczęła się rozwijać prostytucja męska. Nieco inaczej przedstawiała się sytuacja w krajach islamskich, gdzie oficjalnie jest zakaza i uprawiana w bardzo małym wymiarze.
ZJAWISKA ZWIĄZANE Z PROSTYTUCJĄ
Mówiąc o prostytucji trzeba wspomnieć o trzech ważnych zjawiskach: prostytucji męskiej, turystyce seksualnej oraz o handlu kobietami. Sprzedaży ciała nie należy wiązać wyłącznie z kobietami. Przyjmuje się, że para się tym około 5 tys. mężczyzn w Polsce. Można wśród nich wyróżnić pracujących na ulicy czy dworcach, tzw. panów do towarzystwa czy inaczej mówiąc - żigolaków, pracujących w profesjonalnych agencjach towarzyskich oraz - co najbardziej tragiczne - młodych chłopców oddających się przede wszystkim innym mężczyznom, w tym pedofilom. Wiąże się z tym nierozerwalnie turystyka seksualna, czyli wyjazdy w celu zarobku osób prostytuujących się lub przyjazdy klientów. Najczęściej, w ostatnich latach, podróżuje się do Niemiec, Holandii i Belgii, zaś do Polski przyjeżdżają prostytutki przede wszystkim ze Wschodu. Wyjątkowo niebezpieczne są natomiast wyjazdy zagranicę powiązane z obietnicą szybkiego zarobku. Istnieje bowiem duże prawdopodobieństwo uprowadzenia do agencji towarzyskiej, gdzie kobieta jest przetrzymywana, a sutenerzy czerpią zysk z jej nierządu. Dodatkowo traktowana jest tam niegodnie człowieka, a szanse na powrót są znikome.
PROFILAKTYKA
Wśród sposobów przeciwdziałania prostytucji można znaleźć cztery zasadnicze poglądy: prohibicję, reglamentację, neoreglamentację i abolicjonizm. Każdy z nich przedstawia inne podejście do poglądu, przy czym wyłaniają się dwa zupełnie przeciwstawne stanowiska: bezwzględnego zakazu i legalizacji. Prohibicja zakłada całkowitą karalność prostytucji i prostytutek. Czy jednak jest skuteczna? Na przestrzeni wieków można było się przekonać, że tak nie jest, bo najzwyczajniej problem by teraz nie istniał. Prostytucja była zwalczana między innymi w średniowieczu w czasie epidemi dżumy. Jeśli nawet udawało się ograniczyć proceder, to i tak po czasie wszystko wracało do "normy". Zdecydowanie bardziej liberalnie podchodzi reglamentacja, która legalizuje prostytucję, ale wyłącznie w domach publicznych i pod nadzorem lekarzy i władz porządkowych. Neoreglamentacja rozszerza to prawo nie tylko na agencje, ale również na inne miejsca. Zaś abolicjonizm stawia głównie na przeciwdziałanie samym przyczynom prostytucji.
SKUTKI PROSTYTUCJI
- choroby weneryczne
- zespół stresu pourazowego
- myśli i próby samobójcze
-depresja
-brak szacunku do własnej osoby, pogarda
-zaniechanie kontaktu ze znajomymi
- wstręt do mężczyzn
-duże zarobki
- podwyższenie standardu życia.

mile widziane byłyby pozostałe referaty, jesli macie je na kompie Smile

pozdroO

Magdaa

SAMOBÓJSTWO (Gr. I)

Samobójstwo - wszystkie przypadki śmierci stanowiące bezpośredni lub pośredni rezultat świadomego działania jego ofiary.

RODZAJE SAMOBÓJSTW:
samobójstwo egoistyczne - będące wynikiem zbyt słabej integracji jednostki z grupą i społecznością.
samobójstwo altruistyczne - będące, przeciwnie, skutkiem zbyt silnej integracji ze środowiskiem, zbyt silnej identyfikacji z celami, interesami i oczekiwaniami grupy, zbyt daleko posuniętej socjalizacji.
samobójstwo anomiczne - będące przejawem zakłcenia ładu społecznego, wskaźnikiem jego rozregulowania, sytuacji w której zachowania jednostki są w zbyt małym stopniu kontrolowane i stymulowane przez społeczeństwo.
samobójstwo fatalistyczne - związane z sytuacją jednostkową. Chodzi tu o samobójstwo człowieka znajdującego się w sytuacji tragicznej, z której wyjścia są zablokowane również perspektywistycznie.

ETAPY SAMOBÓJSTWA:
1. samobójstwo wyobrażone (uświadomienie sobie rozwiązania tym swoich problemów)
2. sam. upragnione (zaczyna żyć z pragnieniem śmierci)
3. sam. usiłowane (jeżeli pragnienie przeradza się w usiłowanie zakończone niepowodzeniem)
4. sam. dokonane (jest usiłowanie zakończone zgonem)

CZYNNIKI RYZYKA POPEŁNIENIA SAMOBÓJSTWA:
pora roku: wiosna i jesień;
dni tygodnia: poniedziałek i wtorek;
wiek powyżej 45 r.ż.;
płeć męska;
rozwód lub owdowienie;
osamotnienie;
zła sytuacja materialna;
utrata pracy;
samobójstwo wśród osób bliskich;
przewlekłe choroby somatyczne;
przewlekłe bóle;
nieuleczalne choroby;
sygnały samobójstwa;
złowieszczy spokój;
depresja o ciężkim nasileniu, z poczuciem winy, niską samooceną, lękiem, bezsennością i myślami samobójczymi;
nadużywanie alkoholu;
schizofrenia zwłaszcza z omamami słuchowymi rozkazującymi;
zaburzenia osobowości.

Zespół cech, które znany badacz problematyki samobójstw Erwin Ringel określił jako charakterystyczne dla osoby mającej zamiar popełnić samobójstwo to zespół presuicydalny:
1. Przeżywanie głównie niepokoju i lęku, zagrożenia, poczucia mniejszej wartości i niewydolności prowadzące do rezygnacji.
2. Kierowanie agresji w swoją stronę.
3. Ucieczka od realnych problemów w fantazjowanie na temat śmierci i snucie planów samobójczych.

PROFILAKTYKA
Zapobieganie samobójstwom to problem o światowym znaczeniu. Zajmowali się nim uczeni z wielu krajów Europy oraz USA. Rosnąca liczba samobójstw wymusza podejmowanie kroków, które je powstrzymają. W Polsce najbardziej znaną osobą zajmującą się samobójstwami jest Brunon Hołyst. Uważa on, że zapobiegać zamachom samobójczym należy poprzez:
Edukację społeczną, która stworzy postawy akceptujące życie, ułatwi rozwiązywanie problemów życiowych oraz adaptację do różnych nowych okoliczności życiowych.
Działania skierowane do populacji zagrożonej potencjalnie samobójstwem (np. osoby z chorobami terminalnymi, osoby uzależnione, przeżywające żałobę itp.) budujące postawy antysuicydalne.
Wpływ instytucjonalny i pozainstytucjonalny na osoby znajdujące się w sytuacji presuicydalnej (zintegrowane działania ośrodka interwencji kryzysowej, ośrodka pomocy społecznej, telefonu zaufania, służby zdrowia i innych).
Pomoc w sytuacji kryzysowej poprzez restytuowanie możliwości i motywacji do zachowania życia.
Oddziaływania postsuicydalne (psychologiczne, socjologiczne i medyczne) powinny uwzględniać fakt, że po odratowaniu życia osoby te nadal mają poważne kłopoty z radzeniem sobie z problemami życiowymi, funkcjonowaniem w społeczeństwie oraz to, że nadal są w nich bardzo silnie działające motywy suicydalne.

Należy pamiętać również o tym, że samotnie nie można prowadzić w profesjonalny sposób interwencji kryzysowej z osobami o tendencjach samobójczych. Powinien nad tym pracować interdyscyplinarny zespół, w którym zarówno lekarz jak i psycholog, pracownik socjalny, prawnik ma do spełnienia swoje niezmiernie ważne zadanie. Najważniejsze jednak to mieć czas i uwagę dla innych. Może się bowiem okazać, że jest to coś najlepszego, co można dać drugiemu człowiekowi

SYGNAŁY SAMOBÓJSTWA:
wypowiedzi typu: lepiej byłoby wam beze mnie, lepiej byłoby ze sobą skończyć;
zbieranie leków;
zdobycie sznura lub ostrego narzędzia;
napisanie testamentu i pożegnalnych listów;
nieoczekiwane wizyty u bliskich osób sprawiające wrażenia żegnania się;
nagłe izolowanie się od otoczenia;
rozważania o śmierci;
treści dotyczące śmierci, egzekucji, pogrzebu pojawiające się w snach.

Nagła poprawa stanu psychicznego osoby będącej na skraju samobójstwa nazywana jest "złowieszczym spokojem". Chory nie odczuwa już niepewności i lęku ponieważ podjął decyzję o samobójstwie, które w jego przekonaniu rozwiąże wszystkie problemy.

Eutanazja (euthanazja) – zadanie śmierci osobie nieuleczalnie chorej umotywowane skróceniem jej cierpień.

Dopuszczalność eutanazji jest trudnym zagadnieniem etycznym. Ma ona zarówno zwolenników, jak i przeciwników. Konflikt racji bierze się z różnych systemów wartości, jakimi kierują się obie strony sporu. Przeciwnicy eutanazji uważają życie za święty dar od Boga (głównie przeciwnicy eutanazji czynnej) albo uznają je za najwyższą wartość. Zwolennicy natomiast twierdzą, iż ważniejsze są uszanowanie woli chorego, uchronienie go od cierpień oraz jego prawo do zachowania godności w rozumieniu, jakie on przyjmuje.

mazak

Narkomania
-potoczne określenie odnoszące się do uzależnienia od substancji chemicznych wpływających na czynność mózgu.
Termin narkomania wywodzi się z języka greckiego, „narke”, oznacza odurzenie, „mania” natomiast – szaleństwo.

→Narkomania charakteryzuje się:
• tzw. głodem narkotycznym - krótkotrwały brak narkotyku wywołuje bardzo poważne zaburzenia w komórkowych procesach biochemicznych, a przede wszystkim zaburzeniach psychicznych
• przymusem zażywania środków odurzających
• chęcią zdobycia narkotyku za wszelką cenę i wszystkimi sposobami
→W zależności od stosowanego środka uzależniającego zastosowano podział na:
• morfinizm - uzależnienie od zażywania morfiny
• kokainizm - uzależnienie od zażywania kokainy
• heroinizm - uzależnienie od zażywania heroiny
• alkoholizm - uzależnienie od zażywania alkoholu
• nikotynizm - uzależnienie od zażywania nikotyny (zawartej w papierosach, fajkach)
• uzależnienie od wziewnych środków odurzających
Poza wymienionymi powyżej istnieje jeszcze wiele innych określeń, używanych w literaturze przedmiotu.
→Fazy uzależnienia
1)wstępna
W pierwszej fazie narkotyk zażywany jest zwykle „przy okazji”. Marihuanę pali się w towarzystwie kolegów, w czasie koncertów, na imprezach. Amfetaminę zażywa się tylko w „wyjątkowych sytuacjach” - przed egzaminem, czy w czasie całonocnego party. Jest to jednak ważny okres, w którym nastolatek zapoznaje się z działaniem narkotyku, uczy się jak należy go zażywać, jakie potrzeby może przy jego pomocy zaspokoić.
2)ostrzegawcza
W tej fazie rozpoczyna się poszukiwanie narkotyku. Poznaje cenniki, osoby, które mogą mu sprzedać dowolne „lekarstwo”. W tym okresie narkoman rozpoczyna „podwójne” życie. Uczy się zakładać maskę, kłamać, kraść. Na pozór jest zgodnym dzieckiem, dobrym uczniem czy pracownikiem.
W tej fazie narkotyk traktowany jest jak lekarstwo na wszelkie dolegliwości. Pomaga znosić przykre sytuacje i uczucia, pełni rolę mechanizmu obronnego.
Jest to bardzo wyczerpująca faza dla narkomana ciągłe zaprzeczaniem, prowadzenie podwójnego życia, strach przed wykryciem, utratą kontaktów nad przyjmowanymi środkami owocuje załamaniem.
3)krytyczna
Uczucie odurzenia staje się najważniejszą sprawą w życiu. Narkotyk jest potrzebny aby unikać bólu, lęku, złego samopoczucia. Rozwija się tolerancja organizmu na narkotyk. Zdarzają się pierwsze przedawkowania, zatrucia, utraty przytomności. Coraz częściej zdarzają się kradzieże, by mieć pieniądze na narkotyki lub pośredniczenie w sprzedaży środków narkotycznych. Narkoman w III fazie traci nie tylko kontrolę nad przyjmowaniem narkotyków, ale i nad całym życiem. Zwykle przerywa naukę w szkole, rzuca pracę. Popada w konflikt z prawem, często zrywa więzi z rodziną. Jego organizm jest coraz bardziej wycieńczony. Ma uszkodzone serce, wątrobę, nerki. Dochodzi chwiejność nastroju w kłopoty z komunikacją.
4)chroniczna
Narkotyki stają się czymś tak powszechnym jak jedzenie czy picie i podobnie niezbędnym do życia. W tej fazie nie bierze narkotyków po to, aby być odurzonym, lecz po to, aby normalnie funkcjonować. Brak narkotyku to objawy głodowe i ból. Organizm jest skrajnie wyczerpany. Coraz częściej zdarza się zapaść. Jest to faza najgłębszej degradacji, po której następuje tylko śmierć, rzadziej decyzja o leczeniu.

→Konsekwencje używania narkotyków
1)Uzależnienie
-narkotyki charakteryzują się możliwością wywoływania stanu przyzwyczajenia, a nawet przymusu ich dalszego stosowania. Różnego rodzaju substancje psychoaktywne, wykazując taki rodzaj działania, że osobie zażywającej sprawia ono przyjemność i poprawia samopoczucie - niosą ryzyko powstawania zależności psychicznej. Będzie się ona wyrażać regularną chęcią przeżywania różnych sytuacji pod wpływem narkotyku. Możliwość wytworzenia tego rodzaju zależności jest wspólnym mianownikiem właściwie wszystkich narkotyków. Jednak to, czy się ona wytworzy, zależy głównie od rodzaju narkotyku, cech osobowościowych i sytuacji osoby eksperymentującej z narkotykiem. Jeśli powstanie ten rodzaj zależności, to będzie się charakteryzować silną potrzebą i niekontrolowanym pragnieniem ponownego przyjęcia danej substancji. Dużą rolę odgrywa także wiek osób sięgających po środki odurzające. Jest nieomal prawidłowością, że ci dorośli, którzy uzależnili się od narkotyków pierwsze eksperymenty z nimi zaczynali w wielu kilkunastu lat, kiedy emocjonalnie dopiero dojrzewali.
-innym rodzajem uzależnienia, jest zależność fizyczna, która dotyczy tylko niektórych grup narkotyków. Zależność taka, to wynik adaptacji układu nerwowego do obecności danej substancji psychoaktywnej. Fizjologiczne mechanizmy powstawania zależności fizycznej przebiegają rozmaicie w przypadku różnych grup narkotyków. Przykładem mogą być barbiturany, których działanie wpływa na osłabienie aktywności neuronów. Przy nagłym odstawieniu barbituranów neurony te stają się nadaktywne prowadząc do wielu zaburzeń w czynnościach fizjologicznych organizmu.
-zaburzenia, wywołane odstawieniem substancji, od której organizm jest uzależniony nazywa się zespołem abstynencyjnym lub objawami odstawienia. Zespół abstynencyjny może mieć różny charakter, w zależności od rodzaju środka, który spowodował uzależnienie; może mieć też różne natężenie - zależy to od długości okresu stosowania tego środka, jak również od wielkości przyjmowanych dawek. Zespół abstynencyjny będzie miał zawsze bardzo nieprzyjemny dla uzależnionego przebieg i jego rezultatem będzie poszukiwanie substancji w celu zniesienia takiego stanu.
-w kontekście społecznym mówi się również o powstawaniu uzależnienia środowiskowego, które obejmuje całą gamę sytuacji i zachowań wymuszonych przez zdobywanie i stosowanie narkotyków. Ten rodzaj zależności pogłębia się znacznie w przypadku stosowania substancji odurzających, które są nielegalne.
Uważa się, że wielkość przyjmowanych dawek narkotyku wywołującego zależność fizyczną musi ulegać podwyższeniu, gdyż każda kolejna porcja narkotyku powoduje słabszą na niego reakcję organizmu. Zjawisko to nazywane jest tolerancją. Przy jego występowaniu, w celu uzyskania tych samych efektów konieczne jest stałe zwiększanie dawki. Powstawanie tolerancji najlepiej potwierdza fakt, że niektórzy narkomani przyjmują dawki heroiny, które wielokrotnie przewyższają dawki śmiertelne.
2)Problemy zdrowotne
- śmiertelne zatrucia (przedawkowania), ostre i przewlekłe zaburzenia psychiczne, zaburzenia funkcjonowania poszczególnych narządów lub całego organizmu
- obniżenie jakości życia i jego skrócenia
3)Szkody społeczne
-na poziomie funkcjonowania rodziny prowadzą do poważnych problemów natury emocjonalnej i ekonomicznej
-na poziomie społeczeństw prowadzą do rosnących kosztów opieki medycznej, powiększania się grupy osób chorych i niepełnosprawnych
→Dlaczego uzależniamy się od narkotyków?
Zastanawiając się nad przyczynami sięgania po narkotyki widzimy, że czymś innym będą powody eksperymentów z narkotykami, a czymś innym przyczyny, dla których osoba, która sięgnęła po narkotyk, uzależnia się od niego. Możemy też założyć, że w tym ostatnim przypadku o uzależnieniu zdecyduje zarówno psychofizyczna konstrukcja jednostki, jak i właściwości konkretnej substancji. O tym, czy ktoś uzależni się od narkotyków nie zadecyduje tylko incydentalny z nimi kontakt. Cały szereg czynników:
społecznych, psychologicznych i biologicznych będzie wpływać na relacje pomiędzy narkotykiem a jednostką.

a)czynniki społeczne
-brak życiowych perspektyw
-bezrobocie
-duża przestępczość
-wpływ grup rówieśniczych, którego atrybutem jest bunt i sprzeciw
-problemy rodzinne
-brak wsparcia i zrozumienia ze strony rodziny jak i środowiska
b)czynniki psychologiczne
-niepewność i niedojrzałość emocjonalna
-mała odporność na stres
-słaba motywacja do działań
-zachowania aspołeczne
-brak wiary w siebie i we własną przyszłość

Czy wszystkie narkotyki możemy wrzucić do jednego worka?
1)sposób działania
-są ogromne różnice pomiędzy tym, jak działają rozmaite substancje psychoaktywne. Kofeina działa inaczej niż alkohol, ecstasy inaczej niż kokaina, a działanie LSD w niczym nie przypomina działania heroiny. To, że ktoś próbował niektórych narkotyków – wcale nie oznacza, że próbując innych doświadczy podobnych doznań. To, że marihuana kogoś nie zabiła nie oznacza, że nie zrobi tego heroina.
-możemy wyróżnić trzy główne typy działania narkotyków:
1. typ pobudzający
2. typ uspokajający
3. typ halucynogenny
2)sposób otrzymania, produkcji
-niektóre narkotyki otrzymywane są z roślin (heroina, kokaina), inne na drodze syntezy (amfetamina, LSD). Ale nawet, jeśli narkotyki wyglądają podobnie – mogą oddziaływać bardzo różnie. Nielegalne narkotyki robione są na bazie różnych składników, niekiedy wyjątkowo toksycznych, a wyglądające zdawałoby się identycznie tabletki mogą zawierać znacznie różniące się od siebie substancje. Tak więc ktoś, kto sięga po narkotyki nigdy nie ma pewności co tak naprawdę bierze.
3)sposób przyjmowania:
-im bardziej bezpośrednią drogą narkotyk dostaje się do krwioobiegu tym efekt jego działania jest silniejszy, a ryzyko śmiertelnego przedawkowania większe
-substancje te są połykane, palone, wdychane lub wstrzykiwane.

→Jak zorientować się, czy ktoś sięga po narkotyki?
1) zmiany zachowania
Kontakt z narkotykiem objawia się przede wszystkim w obrębie zmian zachowania danej osoby. Jednak zmiany zachowania zależą tu od rodzaju substancji psychoaktywnej, jaka została zażyta i w przypadku narkotyków z różnych grup będą wyglądać rozmaicie. Natężenie zmian w zachowaniu jest ściśle związane z ilością przyjętego narkotyku i nie zawsze musi być wyraźnie widoczne. Najlepiej rozpoznać takie stany wtedy, gdy osoba jest nam znana i wiemy jak na ogół zachowuje się i jak reaguje. Możemy jednak spróbować uogólnić pewne wskazówki dotyczące zmian zachowania pod wpływem narkotyków.
-w sytuacji zażycia narkotyków psychostymulujących (amfetamina, kokaina, crack), osoba będzie pobudzona motorycznie, nienaturalnie pewna siebie, niekiedy może być nerwowa, a nawet agresywna. Po pewnym czasie, kiedy ustaje działanie narkotyku – stan ten może zmienić się w ospałość, uczucie zmęczenia, przygnębienie i niechęć do czegokolwiek. Środki te zaburzają dobowy rytm snu, a więc stany pobudzenia i ospałości mogą przeplatać się dając różnorodny obraz zachowań.
-środki halucynogenne (LSD, grzyby halucynogenne) będą powodować silne zaburzenia zachowania objawiające się przede wszystkim w nieracjonalnych i dziwacznych wypowiedziach. Niekiedy, przy większych dawkach tych narkotyków, może dochodzić do zaburzeń koordynacji motorycznej.
-również zachowanie osoby będącej pod wpływem środków wziewnych (kleje i rozpuszczalniki) będzie dziwaczne, a przeżywane halucynacje zdecydują o skrajnie nieracjonalnych wypowiedziach, nie mających nic wspólnego z realną sytuacją.
-w przypadkach używania środków z grupy opiatów (heroina, morfina) zachowanie charakteryzować będzie się nadmiernym uspokojeniem osoby, sennością (opadające powieki), przerwami w dłuższych wypowiedziach. Jednak gdy zaczynają się pojawiać objawy abstynencyjne – osoba będzie niespokojna i nerwowa.
-pod wpływem preparatów konopi (marihuana, haszysz) osoba może być nieco pobudzona, często nad wyraz gadatliwa i wesołkowata. Wypowiedzi mogą być chaotyczne i coraz bardziej oderwane od kontekstu rozmowy.
Trudniej natomiast rozpoznać działanie dwóch lub więcej użytych jednocześnie narkotyków o zupełnie innym działaniu, co jest rzeczą dość powszechną (np. równoczesne stosowanie amfetaminy i heroiny).
2) wygląd oczu
Działanie większości narkotyków można również identyfikować na podstawie wyglądu oczu oraz reakcji źrenic na światło. Po otwarciu oczu w jasno oświetlonym pomieszczeniu źrenice błyskawicznie zwężają się, a następnie powoli, przyzwyczajając się do natężenia światła, powiększają się. Większość substancji psychoaktywnych zaburza ten proces. Środki pobudzające i halucynogenne powodują zazwyczaj powiększenie źrenic. Działanie heroiny powoduje, że oczy są szkliste, a źrenice ekstremalnie zwężone. Po wypaleniu marihuany bądź haszyszu białka oczu mogą być przekrwione.
3) posiadane przedmioty, akcesoria
Do zażywania większości narkotyków służą specyficzne akcesoria, na podstawie których możemy próbować rozpoznawać, jaka substancja jest zażywana:
-do palenia marihuany służą zazwyczaj szklane lufki i fifki, różnych kształtów fajki drewniane lub gliniane (na ogół mniejsze niż te, w których palony jest tytoń). Do palenia haszyszu, który często mieszany jest z tytoniem potrzebne są bibułki i maszynki do robienia skrętów. Niekiedy, szczególnie podczas zbiorowego palenia preparatów konopi, używa się prymitywnych fajek wodnych zrobionych z plastikowych butelek.
-amfetamina czy kokaina (niekiedy heroina) stosowane są poprzez tzw. snifowanie, czyli wciąganie do nosa i umożliwianie przedostawania się substancji psychoaktywnej do krwioobiegu przez śluzówkę. Tutaj najczęstszymi akcesoriami są różnego rodzaju rurki (np. krótko przycięte słomki). Gładką powierzchnię, na której usypywane są za pomocą żyletek lub kart telefonicznych „ścieżki” proszku stanowią np. lusterka.
-palenie brązowej wersji heroiny wymaga folii aluminiowej, na której narkotyk jest podgrzewany, a powstające opary wciągane przez usta.
-przyjmowanie narkotyków poprzez iniekcje (najczęściej „kompot”, brązowa heroina, amfetamina) wymaga posiadania nie tylko igieł i strzykawek, ale także innych przyborów: łyżki do rozpuszczania narkotyku z wodą (łyżka zwykle jest okopcona od podgrzewania); kwasku cytrynowego, który ułatwia rozpuszczanie; kawałka waty lub filtru papierosowego do odfiltrowania zanieczyszczeń.
-zażywanie środków wziewnych (kleje i rozpuszczalniki) odbywa się najczęściej z plastikowych woreczków lub kawałków nasączonych tymi substancjami szmatek.

→Testy do wykrywania narkotyków
-najprostszą i najtańszą metodą wykrywania narkotyków w organizmie są testy do badania obecności narkotyków, a dokładnie ich metabolitów w moczu. Są one dostępne w wielu aptekach za stosunkowo niewielką kwotę (10–20 zł). Trudność polega na tym, że każdy z nich wykrywa jeden konkretny narkotyk bądź jedną grupę narkotyków. W związku z tym, kupując test w aptece, powinniśmy wiedzieć o użycie jakiego narkotyku osobę badaną podejrzewamy.
-z reguły opisywane testy wykrywają amfetaminę obecną w moczu w czasie do 2-3 dni od momentu użycia. Kokaina jest możliwa do wykrycia przez okres o wiele krótszy – do kilkunastu godzin po użyciu. Powodem jest szybki metabolizm tego narkotyku. Heroina obecna w moczu wykrywana jest do 3 dni od momentu jej użycia. Marihuana utrzymuje się na poziomie wykrywalnym najdłużej, bo przez 3-10 dni po jednorazowym zapaleniu – a to dzięki temu, że THC odkłada się w tkance tłuszczowej i potem powoli wraz z moczem opuszcza organizm. Przy długotrwałym używaniu marihuany lub innych preparatów konopi okres ten wzrasta nawet do kilkunastu tygodni.
→Charakterystyka poszczególnych rodzajów narkotyków:
1)Amfetamina
-opis
Amfetaminy to cała grupa środków psychostymulujących pochodnych fenylopropylanu. Środki te, w odróżnieniu od kokainy powodują długotrwałe pobudzenie. W ciągu ostatnich stu lat były one wykorzystywane w różnorodny sposób: od zastosowań leczniczych w medycynie, poprzez stosowanie ich jako środki odchudzające przez osoby otyłe; były również powszechne wśród sportowców jako tzw. koks (doping) w sporcie; obecnie pozostają przede wszystkim środkami odurzającymi stosowanymi przez narkomanów.
Metamfetamina względem chemicznym jest podobna do amfetaminy; różni się od niej tylko obecnością grupy N-metylowej. Jej pobudzające działanie na ośrodkowy układ nerwowy jest słabsze niż amfetaminy, a efekty euforyzujące są podobne do kokainy, ale utrzymują się dłużej.
-zastosowanie w medycynie
Amfetamina od 1927 r. pod nazwą benzedryny stosowana była w medycynie do leczenia astmy oskrzelowej (rozszerza oskrzela) oraz napadowej senności (tzw. narkolepsji; amfetamina zmniejsza bowiem zapotrzebowanie na sen). Od wielu lat jej zastosowanie w lecznictwie radykalnie ograniczono. W Polsce została wykreślona z lekospisu. Tylko w nielicznych krajach nadal jest stosowana w leczeniu zespołów hiperkinetycznych u dzieci i napadowej senności. Inne odkryte i wykorzystane właściwości działania amfetaminy – to działanie zmniejszające łaknienie.
-działanie fizjologiczne
• silne pobudzenie psychomotoryczne
• brak łaknienia
• rozszerzenie źrenic
• przyspieszona akcja serca i szybki oddech
• podwyższone ciśnienie krwi i zwiększone wydalanie moczu
• jadłowstręt
• suchość w ustach
• uszkodzenia szkliwa zębów (siarczan amfetaminy może zamieniać obecny w szkliwie zębów fosforan wapnia w siarczan wapnia, który jest lepiej rozpuszczalny w wodzie – powstałych w ten sposób mikroubytków nie zauważa większość dentystów)
-długość działania
W zależności od spożytej dawki pobudzenie trwa 2–3 godziny, a nawet dłużej.
-odzucia subiektywne
Amfetamiana i metamfetamina, mimo iż różnią się nieco strukturą chemiczną, dają podobny efekt, nie różniący się wieloma szczegółami. Jest to ogromny przypływ energii i bardzo wyraźne podwyższenie nastroju aż do euforii. Osoby, będące pod wpływem tych środków przeżywają wykazują wzmożoną aktywność, której towarzyszy bezsenność. Osoby takie wydają się bardziej przedsiębiorcze z równoczesnym brakiem krytycyzmu własnego postępowania.

-pozornie ‘pozytywne’ efekty działania
• zwiększenie wydolności psychomotorycznej
• polepszona koncentracja i możliwość maksymalnego skupienia uwagi (np. w czasie nauki)
• przypływ energii i gotowości do działania
• poczucie pewności i intensywne (subiektywne) poczucie mocy,
• euforia
• odsunięcie poczucia lęku
-negatywne efekty działania
• drażliwość i agresywność
• formikacje (wrażenie obecności insektów na skórze)
• przymglona świadomość
-właściwości uzależniające
Uzależnienie psychiczne
Zależność psychiczna jest podobna do tej, która jest spowodowana przez kokainę. Wywołuje ją atrakcyjny i euforyczny przebieg działania specyfiku, wzmacniany z kolei przez przykre dolegliwości związane z jego odstawieniem (złe samopoczucie, spowolnienie psychiczne, uczucie zmęczenia i apatii), które obserwuje się już po 12 godzinach od ostatniego zażycia amfetaminy.
Uzależnienie fizyczne
Symptomy zależności fizycznej są znikome lub wcale nie występują. Jedynie przedłużony czas snu po tzw. ciągu amfetaminowym, nawet do kilku dni, jest przez niektórych specjalistów klasyfikowany jako objaw uzależnienia fizycznego. Do najczęściej pojawiających się objawów abstynencyjnych można zaliczyć uczucie przygnębienia, zmęczenia i apatii, wewnętrzny niepokój, senność, bóle głowy, obniżenie napięcia mięśniowego, wzmożone łaknienie i myśli samobójcze (!). Objawy te rozwijają się dość wolno, gdyż metabolizm i wydalanie amfetaminy z ustroju przebiega powoli.

Zewnętrzne oznaki zażywania amfetaminy
• nerwowość, drażliwość
• rozszerzone źrenice, w nikłym stopniu reagujące na światło
• kłopoty ze snem
• wahania nastroju od euforii do depresji
• nadmierne poczucie pewności lub nieuzasadniony strach
2)Ecstasy

-opis
Ecstasy (MDMA) jest syntetycznym analogiem amfetaminy i meskaliny – z jednej strony wykazuje działanie stymulujące układ nerwowy (podobnie jak amfetamina), z drugiej posiada właściwości psychodeliczne (podobnie jak meskalina). Często nazwa ecstasy używana jest także w szerszym znaczeniu: w stosunku do innych analogów metamfetaminy o podobnym, jednocześnie stymulującym i halucynogennym działaniu (MDA, BDB czy MBDB). Substancja aktywna w preparatach ecstasy to 3,4-metylenodioksymetamfetamina (MDMA).
-zastosowanie w medycynie
Pierwsze legalne zastosowanie MDMA miało polegać na farmakologicznym hamowaniu apetytu – nigdy jednak w tym znaczeniu nie znalazło się na rynku. Środek ten w latach 70-tych miał zastosowanie w psychoterapii (szczególnie w USA). Związane było to z jego właściwościami wyzwalającymi empatię (zdolność wczuwania się w sytuację innych ludzi) – sprzyjającymi okazywaniu emocji i przełamywaniu psychicznych bloków. Później wycofany, mimo protestów psychologów przeświadczonych o jego właściwościach terapeutycznych.
• -działanie fizjologiczne
pobudzenie i brak łaknienia
• wzrost temperatury ciała
• wzmożenie odruchów
• rozszerzenie źrenic
• kołatanie serca i tachykardia
• nagłe wzrosty ciśnienia i uderzenia krwi do głowy
• szczękościsk
• nudności i wymioty
• odwodnienie
-odczucie subiektywne
W dużym stopniu zależą one od oczekiwań osoby przyjmującej MDMA, nastroju i sytuacji, w której ma miejsce zażycie środka. Z dużym prawdopodobieństwem można zakładać, że zły stan psychiczny przed przyjęciem środka może ulec pogorszeniu po zażyciu MDMA.
-pozornie ‘pozytywne’ efekty działania
• euforia
• uczucie przypływu energii
• pobudzenie seksualne
• uczucie silnej więzi z otoczeniem
• uczucie empatii w stosunku do innych
• intensyfikacja przeżyć emocjonalnych
• zaostrzenie percepcji otoczenia
-negatywne efekty działania
• napięcie emocjonalne
• depersonalizacja
• niepokój mogący przerodzić się w panikę
• nadwrażliwość na bodźce z zewnątrz
• poczucie utraty kontroli
• nieprzyjemne halucynacje i depresja
-właściwości uzależniające
Działaniu ecstasy, podobnie jak w przypadku innych środków z grupy amfetamin towarzyszy uczucie silnej euforii. Doznania te decydują o uzależniających właściwościach tego środka. Chęć ponownego przyjęcia środka może być wzmacniana z uwagi na przykre dolegliwości pojawiające się po pewnym czasie od jego odstawienia. Następnego dnia po zażyciu MDMA często pojawia się uczucie kaca, charakteryzującego się:
• zmęczeniem
• zawrotami głowy i mdłościami
• słabą zdolnością koncentracji
• sennością albo pobudzeniem i irytacją
-zewnętrzne oznaki użytkowania
• rozszerzenie źrenic
• pobudzenie
• mało racjonalne i dziwne zachowanie (np. okazywanie niecodziennej sympatii wobec innych)
• czasem brak koordynacji ruchowej

3)Kokaina
-opis
W Ameryce Południowej Indianie żuli liście krzewu Erythroxylon coca w celu zwiększenia wydolności fizycznej, zmniejszenia głodu i podniesienia nastroju. W 1860 r. wyizolowano z liści tej rośliny alkaloid i nazwano kokainą. W 1884 r. użyto po raz pierwszy kokainy jako środka znieczulającego miejscowo. Przełom XIX i XX wieku przyniósł rozwój narkomanii kokainowej.
-zastosowanie w medycynie
Kokaina podana ogólnie charakteryzuje się silnym działaniem pobudzającym – wprowadzającym układ nerwowy w stan nadaktywności. Podana miejscowo wykazuje właściwości znieczulające. I tu znalazła zastosowanie w opiece medycznej. Obecnie jednak ze względu na uboczne toksyczne skutki, kokaina jest zastępowana przy miejscowym znieczulaniu przez nowe, syntetyczne, mniej szkodliwe środki. Jednak, w okulistyce i otorynolaryngologii jest nadal stosowana w postaci roztworu jako miejscowy środek znieczulający.
-działanie fizjologiczne
• opóźnia objawy zmęczenia,
• zmniejsza potrzebę odżywiania się i snu
• zaburza pracę serca (na początku następuje zwolnienie, a następnie przyspieszenie akcji serca)
• silnie rozszerza źrenice
• doprowadza do pobudzenia psychoruchowego
• powoduje wzrost ciśnienia krwi i przyspieszenie oddechu
• większe dawki mogą spowodować drżenie mięśniowe i wzrost temperatury ciała
• po jednorazowo przyjętej dawce euforia trwa do 30 minut, rzadko dłużej
-pozorne ‘pozytywne’ efekty działania
• silna euforia
• intensywne poczucie mocy wewnętrznej (siły fizycznej i umysłowej)
• pobudzenie ruchowe i podniecenie seksualne
• poczucie wyższości i odsunięcie poczucia lęku
• czas reakcji psychicznej ulega skróceniu – przyspieszeniu ulegają procesy myślowe
• zanik zdolności odczuwania przykrych wrażeń
-negatywne efekty działania
• brak krytycyzmu co do własnych możliwości i zachowań
• niepokój i napięcie
• bezsenność
• załamanie nerwowe
• urojenia o nieprzyjemnej treści
-właściwości uzależniające
Uzależnienie psychiczne - zależność taka powstaje bardzo szybko z uwagi na atrakcyjne przeżycia towarzyszące działaniu kokainy na psychikę człowieka i złe samopoczucie po tym, gdy narkotyk przestaje działać.
Uzależnienie fizyczne - brak jest dowodów na powstawanie takiej zależności wprost. Jednak objawy abstynencyjne związane z wyczerpaniem i depresją sprzyjają wytworzeniu się cyklu nałogowego.
Zjawisko tolerancji - nie zauważono powstawania i rozwoju zjawiska tolerancji w wyniku używania kokainy. Fakt, iż wielu jej użytkowników zwiększa dawki i częstotliwość ich zażywania wynika raczej z chęci nasilenia doznań euforycznych i przedłużenia czasu ich trwania.

4)LSD

-opis
LSD to środek z grupy halucynogenów, związek kwasu lizergowego, powszechnie znany jako „kwas”, powodujący omamy wzrokowe, słuchowe i dotykowe. LSD jest jednym z najtańszych i najszerzej dostępnych narkotyków. Praktycznie całkowicie wyparło ono inne psychodeliki. Od ponad dwudziestu lat jest to najpopularniejszy środek halucynogenny. Substancją aktywną w LSD jest dietyloamid kwasu lizergowego (LSD-25).
-zastosowanie w medycynie
Najpoważniejsze próby medycznego stosowania LSD dotyczyły psychiatrii, a dokładnie leczenia schizofreników. Niestety trudno znaleźć w literaturze wiarygodne opisy efektów terapeutycznych LSD w tym ujęciu, mimo iż w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych opublikowano ponad tysiąc badań dotyczących około 40 tysięcy pacjentów.
-działanie fizjologiczne
• zawroty głowy
• rozszerzenie źrenic i suchość w ustach
• drżenie mięśniowe i skurcze mięśni klatki piersiowej
• osłabienie i nudności
• kołatanie serca
• wzrost ciśnienia krwi zapis fal mózgowych (EEG) osoby znajdującej się pod wpływem LSD-25 przypomina stan pobudzenia i niepokoju
• rozszerzenie źrenic i silne poty to dodatkowe objawy fizyczne pojawiające się przy zatruciu LSD
-długość działania
Efekty zależą od ilości użytego LSD i osiągają szczyt w przeciągu okresu od jednej do trzech godzin po zażyciu środka. Halucynacje mogą trwać od 8 do 12 godzin.
-pozornie ‘pozytywne’ efekty działania
• zmianę poczucia kształtów i barw
• niewyraźne widzenie całości i ostrzejsze widzenie kontrastów
• wyostrzenie słuchu
• poczucie obcości własnego ciała
• omamy, złudzenia i urojenia wzrokowe
• zmiany nastroju i euforię
• subiektywne poczucie wolniejszego upływu czasu
• gonitwę myśli i zmniejszenie zdolności krytycznego osądu.
-negatywne efekty działania
• problemy z zachowaniem równowagi i mówieniem
• zła ocena odległości oraz własnych umiejętności
• niespójność wypowiedzi
• zimne dłonie i stopy
• wymioty
• uczucie nacisku na klatkę piersiową („ciasny sweterek”)
• uczucie oszołomienia, osamotnienia
• depersonalizacja
• bezsenność
• panika, lęk, płacz, śmiech
• „złe podróże” (bad trip) – stany charakteryzujące się m.in. poczuciem utraty zmysłów, halucynacjami o bardzo przerażającej treści, nieprzyjemnymi doznaniami dotyczącymi własnego ciała
-właściwości uzależniające
Uzależnienie psychiczne - występuje raczej rzadko – tylko wyjątkowo prowadzi do nieodpartej chęci ponownego przyjęcia.
Uzależnienie fizyczne - brak możliwości fizycznego uzależnienia – niezależnie od częstotliwości przyjmowania, organizm nie włącza LSD do metabolizmu. Nie zaobserwowano, oprócz uczucia ospałości i czasem przygnębienia, żadnych objawów abstynencji po odstawieniu LSD.
Zjawisko tolerancji - Zauważono, że częste używanie LSD powoduje nieznaczny wzrost tolerancji. Wzrost ten waha się w granicach od 15 do 25%.
5)Marihuana i haszysz
-opis
Marihuana i haszysz wyrabiane są z konopi indyjskich (Cannabis sativa L.), rosnących w południowo-wschodniej Azji, w rejonie Morza Śródziemnego, w Ameryce Środkowej i Południowej. Można je również hodować w klimacie umiarkowanym. Zawierają kilkadziesiąt aktywnych biologicznie substancji, z których najważniejszymi są tetrahydrokanabiole (THC). Są to najbardziej rozpowszechnione, a tym samym najczęściej używane narkotyki w Polsce i na świecie. W niektórych krajach preparaty konopi są legalizowane i dopuszczane do oficjalnego obrotu. Przykładem jest ustawodawstwo holenderskie. Powodem łagodnego podejścia do tych środków jest przekonanie o relatywnie niskich szkodach zdrowotnych i społecznych związanych z ich używaniem.
-zastosowanie w medycynie
Współcześnie potwierdzono przede wszystkim działanie THC powodujące obniżenie ciśnienia śródgałkowego, działanie przeciwwymiotne i przeciwdrgawkowe. W niektórych krajach marihuana jest przepisywana osobom terminalnie chorym.
-działanie fizjologiczne
W zależności od warunków konopie mogą działać jako środek pobudzający, uspokajający, znieczulający lub lekko halucynogenny. Lecz mimo nadawania preparatom konopi właściwości halucynogennych, symptomy używania bardziej zbliżone są do obserwowanych po alkoholu niż po halucynogenach.
Przy zażywaniu preparatów konopi obserwuje się m.in. następujące objawy:
• wzrost ciśnienia krwi i przyspieszone tętno
• wysuszenie śluzówek jamy ustnej, czasami ataki kaszlu
• przekrwienie gałek ocznych, spojówek, niekiedy obrzęk powiek
• pocenie się
• zwiększenie apetytu
• bóle i zawroty głowy
• zaburzenia koordynacji ruchowej, uwagi i możliwości uczenia się
• zaburzenia pamięci
• ogólnie gorszą sprawność psychofizyczna (wzrost urazowości)

-odczucia subiektywne
Doznania wynikłe z przyjęcia THC zależą od cech osobowości danego człowieka, wielkości dawki, drogi przyjęcia, stanu emocjonalnego w momencie przyjęcia, obecności innych ludzi oraz od współdziałania tej substancji z innymi (np. z alkoholem). Przetwory konopi indyjskich używa się najczęściej w celu intensyfikowania przyjemności. Wywołują uczucie euforii.
-skutki jednorazowego przyjęcia
Wyróżnia się następujące fazy działania THC, między którymi występują okresy uspokojenia i „wyciszenia psychicznego”:
• faza dobrego samopoczucia i euforii z wielomównością
• faza nadwrażliwości zmysłowej, zwłaszcza słuchu i wzroku z zaburzeniami poczucia czasu i przestrzeni, niekiedy napadami ostrego lęku
• faza ekstatyczna
• faza snu i przebudzenia
-pozornie ‘pozytywne’ efekty działania
• obniżenie się progu percepcji (szczególnie słuchowej) – wzrost wrażliwości zmysłów
• odprężenie i poczucie spokoju
• zmiana poczucia mijającego czasu: jest on określany jako rozciągnięty i mijający wolniej
• zwiększenie odczucia przyjemności seksualnych
• optymizm i podniesiona samoocena
• poczucie absurdu
-negatywne efekty działania
• skłonność do ulegania sugestiom
• zagubienie
• nieracjonalne myśli
• zwiększone napięcie i niepokój
• pogorszenie pamięci
• przyspieszone tętno
• zawroty głowy
• apatia
• lęki i urojenia
• niemożność skupienia uwagi na wielu rzeczach jednocześnie

→Działania wobec osób uzależnionych:
-placówki ambulatoryjne
Zanim osoba uzależniona rozpocznie leczenie trafia do poradni lub punktu konsultacyjnego. Placówki ambulatoryjne są miejscami, gdzie zazwyczaj odbywa się pierwszy kontakt osoby uzależnionej z terapeutą za którym stoi cały system pomocy. Nie zawsze jednak ktoś trafiający do ambulatorium jest zdecydowany na terapię i rozstanie się z narkotykami. Z reguły zaczyna odczuwać on pierwsze problemy życiowe, których źródła nie chce identyfikować z nałogowym używaniem narkotyków. Diagnoza poziomu uzależnienia, rozpoznanie oczekiwań pacjentów, ocena ich funkcjonowania społecznego to podstawowe elementy decydujące o wyborze sposobu leczenia. Poradnie stwarzają możliwość terapii w trybie indywidualnym, jak i w ramach grup terapeutycznych. Można uzyskać w nich skierowanie do oddziałów detoksykacji, stacjonarnych ośrodków rehabilitacyjnych na terenie całej Polski, a także do innych programów leczniczych. Sieć tego typu placówek ma ogromne znaczenie zarówno dla osób mających problemy z nadużywaniem i uzależnieniem od narkotyków, jak również dla tych wszystkich, którzy chcą pomóc swoim bliskim dotkniętym uzależnieniem.
-programy wymiany igieł i strzykawek
Jednymi z najskuteczniejszych działań minimalizujących ryzyko zakażeń HIV/AIDS, a także innych chorób przenoszonych przez krew wśród osób przyjmujących narkotyki drogą iniekcji są programy wymiany igieł i strzykawek. Szacuje się, że redukują one o ok. 50% dzielenie się sprzętem infekcyjnym w tych środowiskach, gdzie są prowadzone. Są w miarę tanie i proste w realizacji – co sprzyja ich efektywności, biorąc pod uwagę koszty leczenia chorych na zmiany zachowań narkomanów na bardziej bezpieczne z punktu widzenia zakażeń chorobami przenoszonymi przez krew. Jednocześnie dzięki pracy terapeutów ulicznych stanowią one istotne ogniwo pomiędzy zazwyczaj bardzo zmarginalizowanym środowiskiem narkomanów a różnorodnymi serwisami pomocy: terapeutycznej, medycznej czy socjalnej. Pracownicy uliczni docierają do miejsc spotkań osób uzależnionych służąc pomocą tym, którzy nieraz całkowicie zostali odsunięci na margines społeczeństwa.
-oddziały detoksykacji
Detoksykacja ma na celu poprzez odizolowanie pacjenta od narkotyków i wdrożenie leczenia farmakologicznego – w miarę komfortowe uporanie się z zespołem abstynencyjnym, jaki pojawia się po odstawieniu niektórych narkotyków. Główną grupą osób wymagających takiej kuracji są uzależnieni od opiatów (heroina). Ten rodzaj narkotyków powoduje silną zależność fizyczną co uniemożliwia podjęcie jakiejkolwiek psychoterapii bez wcześniejszego odtrucia. Pobyt w oddziale detoksykacji trwa od tygodnia do dwóch; w nielicznych przypadkach nieco dłużej.
-stacjonarne ośrodki rehabilitacyjne
Ośrodki rehabilitacyjne proponują uzależnionym leczenie oparte głównie o metodę społeczności terapeutycznej. Terapia jest ukierunkowana na radykalną zmianę stylu życia pacjentów, zmianę środowiska i uzyskanie trwałej abstynencji od środków psychoaktywnych. Osoby przebywające w ośrodkach uczą się życia poprzez społeczną interakcję (głównie w obrębie grupy); nabierają poczucia odpowiedzialności za własne zachowanie, uczą się rozumienia i wyrażania własnych emocji. Cel leczenia w społeczności terapeutycznej wykracza daleko poza zmianę zachowań – zachowanie jest tylko objawem prawdziwych problemów. W myśl filozofii terapii – osoba uzależniona musi zmienić negatywny obraz siebie na pozytywny, nauczyć się konstruktywnego radzenia sobie ze stresem i umiejętności cieszenia się z życia po to, by zmniejszyć niebezpieczeństwo powrotu do autodestruktywnych zachowań z przeszłości. Częstą praktyką jest pomoc w nawiązywaniu ponownych, tym razem poprawnych relacji z rodziną. W ośrodkach obowiązuje całkowita abstynencja od takich środków jak narkotyki i alkohol. Pobyt w tego typu placówkach może trwać od kilku do kilkunastu miesięcy i zazwyczaj podzielony jest na etapy związane z rozwojem pacjenta i uzyskiwaniem przez niego umiejętności i doświadczeń społecznych.
-programy substytucji lekowej
Do tego rodzaju leczenia wykorzystuje się środki farmakologiczne będące agonistami (metadon) lub częściowymi agonistami (buprenorfina) opiatów. Programy substytucji lekowej to rozwiązania polegające na zastąpieniu nielegalnego narkotyku legalną substancją o podobnym bądź takim samym działaniu farmakologicznym. Jedyną grupą uzależnionych objętych takimi programami są osoby uzależnione od heroiny, które nie chcą lub nie potrafią zrezygnować z używania tego środka. Podstawowym celem prowadzenia substytucji lekowej jest ustabilizowanie sytuacji życiowej osób uzależnionych poprzez m.in. wyeliminowanie wszystkich czynności związanych ze zdobyciem nielegalnych narkotyków (redukcji zachowań o charakterze kryminalnym) oraz obniżenie poziomu niebezpieczeństw zdrowotnych płynących z niekontrolowanego ich zażywania. Służyć ma temu legalny substytut narkotyku oraz szereg oddziaływań o charakterze resocjalizacyjnym i readaptacyjnym mających umożliwić i ułatwić powrót do pełnienia ról społecznych. Osoby uczestniczące w programach substytucyjnych są więc nadal uzależnione od narkotyków – tej samej lub podobnej substancji psychoaktywnej. Jednak dzięki legalnemu dostępowi do bezpłatnego i czystego farmakologicznie narkotyku, a także do serwisów socjalnych i terapeutycznych mają szansę na zmianę stylu życia lub przynajmniej na jego stabilizację. Długość udziału w terapii substytucyjnej nie jest z góry określona – o jej zakończeniu decyduje sam pacjent (chyba, że wcześniej zostanie usunięty z programu z powodu „dobierani”a nielegalnych narkotyków). W większości przypadków udział w terapii jest wieloletni.
-Grupy Anonimowych Narkomanów
Grupy AN istnieją w Polsce od 15 lat. Ich program oparty jest na Dwunastu Krokach i Dwunastu Tradycjach Anonimowych Alkoholików. Fundamentalną zasadą umożliwiającą osobom uzależnionym trzeźwienie we wspólnocie jest zasada anonimowości. Dzięki niej mogą one czuć się bezpiecznie, wolne od szykan, poniżania i wytykania palcami. Osobie uzależnionej przychodzącej na mityngi zaleca się realizację programu Dwunastu Kroków zmieniającego kompulsywne zachowanie na świadomy wybór. Nikt nie sprawdza ani nie egzaminuje nikogo z jego realizacji (może z wyjątkiem samego życia). Dzielenie się radością siłą nadzieją oraz doświadczeniem, które ma miejsce na mityngu, może być skuteczną pomocą w trzeźwieniu. Zgodnie z filozofią i przekonaniami członków wspólnoty AN – narkomania jest chorobą w której choruje i cierpi ciało, umysł i dusza. Realizacja programu pozwala na wyzdrowienie tych sfer funkcjonowania człowieka. Uczestnictwo w mityngach porównywane jest do siły wspierającej narkomana na tej drodze, a sama abstynencja od narkotyków jest efektem ubocznym tych zmian. Osoba uzależniona zyskuje radość i spokój w życiu, przedtem zabrane przez narkotyki. Narkomania, w rozumieniu uczestników ruchu AN jest chorobą, którą można skutecznie zatrzymać. Wymaga to jednak czasu, spokoju, cierpliwości, zrozumienia i nadziei, które osoba uzależniona może znaleźć w grupie.

aniołeczek;)

Gwałt – lub inaczej zgwałcenie, to w szerokim tego słowa znaczeniu zmuszenie drugiej osoby do obcowania płciowego, poddania się innej czynności seksualnej lub do wykonania takiej czynności. Jest to akt przemocy, gdzie agresor używa seksu dla pozbawienia ofiary człowieczeństwa i skrzywdzenia.

Najczęściej sprawcą gwałtu jest mężczyzna, ofiarą zaś kobieta. Zdarzają się również sytuacje gdy ofiarą jest mężczyzna( gwałty więzienne) . Istnieje też pojęcie gwałtu zbiorowego, z którym mamy do czynienia gdy sprawców jest co najmniej dwóch, przy czym wystarczy, że obcowania płciowego lub innej czynności seksualnej dopuszcza się jeden z napastników. Gwałt małżeński- takiego terminu używa się dla opisania seksualnej napaści popełnionej bez zgody, pozwolenia i wbrew woli kobiety przez jej męża lub byłego partnera. Każda kobieta ma prawo do kontrolowania swojego ciała, tego czy ma ochotę na współżycie czy nie, kontrolowania tego czy chce mieć dziecko czy nie. Nie traci tych praw w momencie gdy wychodzi za mąż.

Gwałt nigdy nie jest formą współżycia. Większość kobiet rozważa najpierw seksualną naturę gwałtu potem dopiero przyrównuje ją z przemocą , strachem, terrorem oraz zagrożeniem jej życia. Napaść seksualna, nawet w najmniej drastycznej postaci, jest brutalnym naruszeniem integralności i intymności drugiej osoby, atakiem na jej własne JA.

Przestępstwo zgwałcenia podlega karze z Art 197 Kodeksu karnego :
§ 1. Kto przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do obcowania płciowego,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 2. Jeżeli sprawca, w sposób określony w § 1, doprowadza inną osobę do poddania się innej czynności seksualnej albo wykonania takiej czynności,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Jeżeli sprawca dopuszcza się zgwałcenia wspólnie z inną osobą,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1--3 działa ze szczególnym okrucieństwem,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5.

Przyczyny Gwałtu
Kobieta nie jest odpowiedzialna za gwałt. Nie czerpie z tego korzyści oraz nie godziła się na to. Nie ma znaczenia co robiła przed napaścią, to gwałciciel jest całkowicie odpowiedzialny za przestępstwo, kobieta jest ofiarą.
Co popycha sprawcę do gwałtu ?
Jedni naukowcy twierdzą, że motywem gwałtu jest agresja, inni, że popęd seksualny. Jeszcze inni z kolei naukowcy uważają, że napastników motywują zarówno agresja jak i popęd ale czynniki te działają na nich w różnym stopniu. Nie ma jednoznacznych przyczyn. Jednak są pewne kluczowe elementy: wychowanie, nieporozumienie, zmiana seksualnych oczekiwań. Główna przyczyna to nie poszanowanie praw kobiety i jej życzeń. Bardzo istotna jest rola jaką spełnia kobieta i mężczyzna w społeczeństwie.
Mimo to, punktu widzenia ofiary gwałt jest zawsze aktem przemocy, bez względu na motywy gwałciciela.

Co przeżywa zgwałcona kobieta?
• Przed gwałtem - neguje fakt, że to właśnie jej mogłoby się przytrafić coś tak bolesnego.
• W trakcie napaści – boi się o życie( zwykle jest dodatkowo bita) co prowadzi do niemożności wykonania jakiegokolwiek ruchu. Czuje się winna, że nie broniła się zaciekle dlatego trzeba ją zapewnić, że jej reakcja w tej nienormalnej sytuacji była całkowicie normalna. Fakt że kobieta przeżyła napaść seksualną znaczy, że zrobiła właściwą rzecz w tym czasie aby zostać przy życiu.
• Tuż po gwałcie – rozpoczyna się faza odreagowania urazu, - płacz, niepokój albo szok, maskujący przeżywane uczucia bólu i wstydu. Obwinianie siebie wiąże się z pogorszeniem przystosowania, ofiara długo nie może dojść fizycznie i psychicznie do normy. Nasilają się bierność i bezradność, ofiarę trzeba przekonywać do kontaktu z kimś bliskim, lekarzem lub policją.
• Po wizycie u lekarza – lub po opuszczenie ośrodka pomocy jeszcze przez długi czas ofiara prezentuje takie zachowania i objawy jak:
- strach przed tym samym lub przed innym agresorem, chęć zmiany adresu zamieszkania i numeru telefonu, koszmary nocne ( aż do chwili, w której we śnie uda jej się obronić)
- fobie ( w tym strach przed zamknięta lub otwartą przestrzenią- w zależności od miejsca dokonania gwałtu)
- lęk przed samotnością, tłumem, przed śledzeniem i przed kontaktem erotycznym w ogóle.
Trudno ofierze nawiązać normalne relacje społeczne, zwłaszcza z mężczyznami.
Reakcje kobiety
-Niepokój, depresja, koszmary nocne, bezsenność, poczucie winy, wstyd, poczucie nieczystości, złość, gniew do osób będących blisko, jej bezpośrednie odpowiedzi mogą być pomieszane, nastroje mogą się nagle zmieniać.
To są normalne reakcje na to czego doświadczyła.

Jak pomóc ofierze gwałtu?
• Po pierwsze, możesz sobie poradzić lepiej zdobywając wiedze na temat tego czego doświadcza, dowiedzenia się jakie są jej normalne reakcje na napaść.
• Po drugie, zachęcam Cię do poznawania swoich własnych potrzeb i uczuć związanych z napaścią i zwrócenia uwagi na Twoje i jej reakcje, które zmienią wasze obecne relacje.
• Mogą Ci towarzyszyć: złość, poczucie winy(że jej nie ochroniłeś/aś), wstręt, oburzenie, bezsilność. To są powszechne reakcje osób, których bliskie osoby zostały napadnięte.
• Z czasem będziecie mogli porozmawiać o tym w jaki wpływ ma to tragiczne wydarzenie na wasz związek/przyjaźń/rodzinę.

Efektywna komunikacja jest bardzo ważna zarówno dla ofiary gwałtu jak i dla jej najbliższych.

1. Bądź spokojnym słuchaczem. Pozwól jej wyrazić swoje uczucia. Nie zmuszaj jej do mówienia. To, że została zgwałcona spotkało ją z znienacka i potrzebuje czasu na odnalezienie sensu. Może nie być w stanie z Tobą o tym rozmawiać. Zachęć ją żeby porozmawiała z kimś innym lub by zasięgnęła profesjonalnej konsultacji.
2. Spytaj ją o jej reakcje, ona teraz jest w tym ekspertem, zna siebie najlepiej. Jednakże musisz zrozumieć, że może nie chcieć z Tobą rozmawiać.
3. Może chcieć jak i nie, bycia trzymaną lub dotykaną. Spytaj się jej zrozum i przestrzegaj jej potrzeb.
4. Nie podejmuj prób nadochrony i odwracania jej uwagi od rzeczywistości i od napaści.
5. Nie ukrywaj swoich uczuć. Niech wie, że się nią opiekujesz i martwisz, że z nią cierpisz lecz nie oczekuj od niej, że się zajmie Tobą. Porozmawiaj z kimś komu ufasz lub ze specjalistą. Nie pozwól sobie na bycie niemą ofiarą gwałtu.

FAKTY i MITY
dotyczące gwałtu
• Uprawianie seksu z kobietą gdy nie wyraża ona woli i chęci do tego jest gwałtem. Według prawa zgoda musi być obustronna.
• Kobieta nie jest odpowiedzialna za gwałt.
• Tylko rozpustne dziewczyny padają ofiarą gwałtu- ofiarami gwałtu padają kobiety w każdym wieku i niekoniecznie atrakcyjne fizycznie.
• Każda ofiara gwałtu ma prawo do szukania pomocy i do jej otrzymania.
• Nie istnieje tzw. gwałt sprowokowany.
• Nikt nie zasługuje na to, żeby być bitym i gwałconym i nikt nie powinien żyć w domu pełnym strachu i przemocy. Każdy ma prawo do życia w bezpiecznym miejscu, które będzie jego domem.
• Gwałt jest mitem- kiedy kobieta mówi ‘ nie’ to naprawdę myśli ‘tak’, kobiety w gruncie rzeczy uwielbiają , by je brać siłą i sprawia im to przyjemność, nawet kiedy się jej wypierają.
• Pamiętaj : bez względu na stereotypy religię- seks nie jest obowiązkiem żony.
• Napastnik jest osobą zupełnie obcą- jest nim najczęściej członek rodziny, kolega z pracy, chłopak, z którym ma się randkę, przyjaciel, z którym się powtarza materiał do egzaminu, a także mąż.

slu

kasiuuuuuuu a ja chyba mam Twoj referat o agresji!gdzies sie podzialas na specjalnej??jak Ci go teraz oddam??buuuuuuu:(

aniołeczek;)

spokojnie, agresję mam - oddała mi Madzia Włosek Wink

slu

ufff juz sie balam ze mnie pobijesz:)w takim razie madzia dala mi Twoja wersje a Ty masz tą nowszą prosto z ksero:D

kenneczek

UZALEŻNIENIE OD ZAKUPÓW

Uzależnienie od zakupów (natręctwo kupowania, kompulsyjne kupowanie) – zalicza się do nowych uzależnień, które nie wiążą się z nadużywaniem substancji, ale z pewnym rodzajem zachowania.
Natręctwo kupowania można zaliczyć do rodziny zaburzeń osobowości obsesyjno – kompulsyjnych. Wzmianki na temat kompulsyjnego kupowania pojawiają się już na początku XX wieku. Termin „kompulsyjne zakupy” wskazuje, że patologia nie wiąże się z samym kupowaniem, lecz pojawia się, gdy nabiera ono charakteru natręctwa. Dla większości osób uzależnionych zakupy są formą pocieszenia, nagrodą i środkiem polepszającym nastrój, rozładowującym napięcie i frustrację. Kompulsyjne zakupy rujnują życie społeczne, rodzinne, finansowe i relacje międzyludzkie uzależnionego podmiotu.

Do tej pory uczeni nie wypracowali jednolitej i spójnej definicji uzależnienia od zakupów. Można jednak wyróżnić pewne kryteria diagnostyczne, pozwalające stwierdzić wystąpienie tego uzależnienia. Są to:
A. Niepokój, impuls lub zachowanie polegające na kupowaniu maja charakter nieprzystosowania, na co wskazuje jeden z następujących elementów:
1). Częsty niepokój związany z kupowaniem lub odruch kupowania, odczuwany jako nieodparty, narzucający się lub bezsensowny
2). Kupowanie – przekraczające możliwości finansowe podmiotu – często niepotrzebnych przedmiotów ( lub zbędnych dla uzależnionego) przez okres dłuższy, niż ustalony
B. Niepokój, impuls lub akt kupowania powodują znaczny stres, stratę czasu, wpływają w znaczny sposób na funkcjonowanie społeczne i zawodowe lub są przyczyną problemów finansowych (zadłużenia lub bankructwa)
C. Kompulsyjne kupowanie nie występuje wyłącznie w okresach manii lub hipomanii.

Jak wynika z przyjętych kryteriów natręctwo kupowania jest zaburzeniem prowadzącym do dokonywania zakupów, którego przymusu uzależniony nie może odeprzeć. Zachowanie to powtarza się i wymyka spod kontroli, całkowicie pochłania jednostkę i powoduje w jej życiu poważne skutki na poziomie finansowym, rodzinnym i w relacjach z innymi osobami. Na podstawie niektórych badań szacuje się, że odsetek osób uzależnionych od zakupów w Stanach Zjednoczonych mieści się w przedziale między 2%, a 8% populacji; inne badania wskazują na odsetek między 1% do 6%. Różnice te wynikają z trudności w znalezieniu powszechnie akceptowanych przez badaczy kryteriów diagnostycznych.

PODZIAŁ KOMPULSYJNYCH NABYWCÓW
(ze względu na rodzaj kupowanych przedmiotów)

1). Zbieracze – interesujący się tylko wybranymi przedmiotami
2). Wszystkożercy – kupujący wszystko bez różnicy
3). Łowcy promocji – kupujący wszelkiego rodzaju produkty, byle po korzystnej cenie
4) Wirtualni nabywcy – poświęcający dużo czasu na surfowanie po sieci i robiący zakupy przez Internet

FAZY KUPOWANIA ( i odczucia, jakie im towarzyszą)

I.przed zakupem – dominuje ekscytacja i niepokój
II.w czasie zakupu – niepewność (pojawiająca się od momentu zdania sobie sprawy z absurdalności danego zakupu)
III.po zakupie – szczęście (pojawiające się bezpośrednio po zakupie, szczególnie, gdy nabywa się drogie przedmioty), później zostaje zastąpione uczuciem winy

WYNIKI BADAŃ:

- osoby cierpiące na natręctwo kupowania, częściej niż statystyczny członek populacji ulegają również uzależnieniu od hazardu czy substancji lub „zmieniają” uzależnienie (Lejoyeux, 2002r)

- odkryto również istnienie istotnej korelacji między ilością czasu spędzanego na oglądaniu telewizji, intensywnością natręctwa kupowania, w sensie nasilenia się tego zaburzenia
(Faber i O’Guinn, 1988)

-badania z 1988r.( Faber i O’Guinn) wskazują, że 90% uzależnionych to kobiety, natomiast badania z 1994r (Christenson) pokazują, że 80% spośród badanej grupy kompulsyjnych nabywców to kobiety, co wskazuje na wzrost odsetka uzależnionych od zakupów mężczyzn;

- jeżeli chodzi o wiek uzależnionych kobiet to wszystkie badania potwierdzają, iż są to kobiety miedzy 30, a 40 rokiem życia; szacuje się jednak, iż początki zaburzeń występują około 20 roku życia

- według niektórych badaczy kompulsyjni nabywcy płci męskiej mogliby okazać się liczniejsi, niż wynika z badań, gdyby nie to, że obawiają się przyznać do posiadania tego rodzaju „słabości”

-kobiety mają większą skłonność do kupowania tego, co poprawi im wygląd zewnętrzny: obuwie, ubrania, torebki, perfumy, biżuteria.

-badacze jako powód natręctwa kupowania podają niski poziom poczucia własnej wartości, które osoby uzależnione starają się podnieść poprzez ciągłe kupowanie przedmiotów, jak gdyby dla wypełnienia odczuwanej pustki

-również w przypadku mężczyzn problemem leżącym u podstaw zaburzeń jest niskie poczucie własnej wartości; jednak, jeśli chodzi o przedmioty to mężczyźni wolą symbole władzy i prestiżu tj: telefony komórkowe, komputery, sprzęt sportowy itp.

-zakupy w Internecie – szacuje się, że pośród kupujących przez Internet 1% - 6% cierpi na natręctwo oraz że zaburzenie to dotyczy w większym stopniu osób, które są też uzależnione od Internetu (Black et al., 1999)

- wyniki badań z 2001r (La Rose) prowadzonych za pośrednictwem Internetu, których celem było ustalenie, w jaki sposób handel drogą elektroniczną sprzyja niekontrolowanemu nabywaniu, pokazują, że sygnały sensoryczne emitowane dzięki multimedialnemu charakterowi serwisów, wywołują szczególne stany emocjonalne niszczące w podmiocie zdolność do samoobserwacji. Przykłady takich bodźców to: kuszące opisy sprzedawanych przedmiotów, zdjęcia, które można powiększać, dopracowane szczegóły i kolorystyka zdjęć oraz (na niektórych stronach) brak cen.

W diagnozie uzależnienia od zakupów może być przydatny kwestionariusz badający występowanie natręctwa kupowania, stosowany przez SIIaC (Włoskie Stowarzyszenie Przeciwdziałania Patologiom Kompulsyjnym). Składa się on z 12 pytań opisujących zachowanie typowe dla kompulsyjnych nabywców, stany emocjonalne, w jakich znajdują się przed rozpoczęciem kupowania, w jego trakcie i po nim oraz skutki kompulsyjnych zakupów w sferze finansowej, zawodowej i relacjach międzyludzkich.
Jeżeli chodzi o leczenie, wiele badań podkreśla znaczenie podawania leków antydepresyjnych. W przypadku syndromu natręctwa kupowania mamy do czynienia z niską działalnością serotoninergiczną na poziomie neurofizjologicznym, tak samo jak w depresji. Leki o działaniu serotoninotwórczym są w stanie polepszyć stan pacjenta cierpiącego na uzależnienie od kupowania i depresję, które często występują w powiązaniu. Leczenie farmakologiczne jest przydatne w terapii omawianych zaburzeń, należy jednak również walczyć z nimi na drodze psychoterapii. Przydatne w leczeniu natręctwa kupowania mogą być techniki poznawczo-behawioralne tj:relaksacja mięśniowa, czy desensytyzacja systematyczna. Innymi możliwymi do stosowania metodami są: używanie gotówki zamiast kart kredytowych, po to, aby sensownie wydawać pieniądze; zniszczenie wszystkich kart kredytowych, poza jedną stosowana w nagłych przypadkach; sporządzenie listy rzeczy do kupienia i niekupowanie niczego spoza niej; oglądanie wystaw sklepowych dopiero po zamknięciu sklepów; odłożenie zakupów przed planowanym wyjazdem do znajomych, czy rodziny, ponieważ przed podróżą jest się bardziej skłonnym do kupowania; kiedy odczuwa się chęć kupowania, pójście na spacer, czy wykonanie ćwiczeń fizycznych.

Literatura:
Cesare Guerreshi „Nowe uzależnienia”

PATOLOGICZNY HAZARD

Przeciętna osoba traktuje grę jako zabawę, chociaż często chciałaby bardzo wygrać. Wyznacza sobie najczęściej pewien limit pieniędzy, jakie może poświęcić na grę lub określa limit czasu, po którym odstępuje od gry, bez względu na to czy wygrywa czy też przegrywa. Osoby grające sporadycznie zakładają prawdopodobieństwo przegrania określonej kwoty i wliczają ją w koszta zabawy. Zupełnie innymi motywami kierują się osoby, których granie nabrało cech patologicznego hazardu.
Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych określa hazard jako "ryzykowne przedsięwzięcie; narażanie się na niebezpieczeństwo; gra o pieniądze lub inne dobra, w której znaczna lub decydującą rolę odgrywa przypadek".

W języku francuskim słowo hasard oznacza przypadek, traf, ryzyko natomiast arabskie słowo az-zahr oznacza kostkę do gry lub grę w kości.

Słownik Języka Polskiego definiuje słowo hazard jako "ryzykowne przedsięwzięcie, którego wynik zależy wyłącznie od przypadku", "ryzyko w grze" lub jako "narażanie się na niebezpieczeństwo, ryzykowanie".

O uzależnieniu od hazardu możemy mówić wówczas, kiedy jego uprawianie powoduje różnego rodzaju życiowe problemy a osoba dotknięta nim, pomimo tych problemów nie przestaje grać.

Patologiczny hazard - inaczej hazard przymusowy został uwzględniony przez Dziesiątą Rewizję Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10) w rozdziale piątym - "Zaburzenia Psychiczne i zaburzenia zachowania", w podrozdziale - "Zaburzenia nawyków i popędów". Przez zaburzenia nawyków i popędów należy rozumieć powtarzające się działania bez jasnej, racjonalnej motywacji, które nie mogą być kontrolowane i zazwyczaj szkodzą zarówno interesom pacjenta jak i innych ludzi. Pacjent opisuje je jako zachowania związane z popędem do działania. Przyczyny ich nie są znane. Wg ICD-10 patologiczny hazard jest to zaburzenie, które "...polega na często powtarzającym się uprawianiu hazardu, który przeważa w życiu człowieka ze szkodą dla wartości i zobowiązań społecznych, zawodowych, materialnych i rodzinnych".

Siłą napędową patologicznego hazardu jest potrzeba przeżywania silnego napięcia, jakie pojawia się podczas gry. Wygrana zwiększa poczucie mocy i popycha do dalszej gry. Przegrana powoduje spadek szacunku do siebie i zmniejszenie poczucia kontroli oraz niejednokrotnie żądzę odzyskania straty a te z kolei stymulują do poszukiwania komfortu psychicznego w kolejnych grach. Paradoksalne jest to, że wielu hazardzistów jest bardziej zadowolonych z przegranej niż z wygranej, bowiem przegrana zmusza ich do odgrywania się i pozwala na dalsza grę, a tym samym umożliwia dalsze przeżywanie stanów napięcia. W efekcie osoba grająca, niezależnie od swojego stanu finansowego nie jest w stanie przerwać gry, bez względu na konsekwencje.

Z opublikowanych w roku 2000 badań wynika, że problem patologicznego hazardu dotyczy w Stanach Zjednoczonych ok. 2,5 do 3,5 mln. osób dorosłych oraz ok. 1,1 mln młodych osób w wieku dojrzewania. Osoby te, w porównaniu z ogólną populacją, częściej palą tytoń i częściej nadużywają alkoholu.

Czas od rozpoczęcia grania do utraty kontroli nad nim jest różny, mogą to być zarówno miesiące jak i lata.

Najczęściej spotykane gry hazardowe to automaty do gry (tzw. jednoręki bandyta), bingo, ruletka, gry w karty (poker, Black Jack), wyścigi konne, wyścigi psów. Gry hazardowe pojawiły się ostatnio w internecie, gdzie można grać korzystając z karty kredytowej.

Osoby, które mają w sobie "żyłkę hazardzisty", ale jednocześnie mają większe poczucie odpowiedzialności, wybierają bardziej bezpieczne namiastki hazardu takie jak totolotek, konkursy audiotele czy niedrogie loterie. Zdarza się jednak, że część z tych osób traci, w pewnym momencie, kontrolę nad swoimi emocjami, a chęć zysku i dreszczyk związany z ryzykiem biorą górę. Wówczas wydają coraz więcej pieniędzy na kupony totka i loteryjne losy czy dziesiątki razy wykręcają telefoniczne numery telewizyjnych konkursów. Sygnałem, że sprawy posuwają się zbyt daleko staje się dopiero niewiarygodnie wysoki rachunek telefoniczny lub podliczenie ogólnej wartości "drobnych" kwot wydanych na pojedyncze losy czy kupony.

FAZY HAZARDU

Opisywane są cztery fazy rozwoju uzależnienia od hazardu:

faza zwycięstw - granie okazjonalne, fantazjowanie na temat wielkich wygranych, duże wygrane powodujące coraz silniejsze pobudzenie, coraz częstsze zakłady i coraz wyższe stawki; człowiek zaczyna wierzyć w to, że będzie zawsze wygrywać a w przypadku osiągnięcia "wielkiej wygranej" dąży do jej powtórzenia, (nieuzasadniony optymizm) coraz częściej ryzykując coraz to większe kwoty;
faza strat - stawiając na wysokie zakłady naraża się na wysokie straty; wysokie pożyczki i próby odgrywania się, a w przypadkach powodzenia wygrane idą na spłaty długów; hazardzista gra kosztem pracy i domu, kłamie i zaczyna ukrywać swoje uzależnienie; unika wierzycieli i cały czas wierzy, że wkrótce nastąpi kolejna "wielka wygrana";
faza desperacji - separacja od rodziny i przyjaciół; utrata pracy i narastające długi powodują panikę; presja wierzycieli popycha często ku przestępstwom; te obciążenia prowadzą z kolei do psychicznego wyczerpania, pojawiają się wyrzuty sumienia, poczucie winy, bezradność i depresja;
faza utraty nadziei - rozwód; poczucie beznadziejności, myśli i/lub próby samobójcze; zostają wówczas 4 wyjścia: ucieczka w uzależnienie od alkoholu lub leków, więzienie, śmierć (samobójstwo lub z ręki wierzycieli) albo zwrócenie się po pomoc.

KRYTERIA DIAGNOSTYCZNE UZALEŻNIENIA OD HAZARDU

zaabsorbowanie hazardem bądź zarabianiem pieniędzy na hazard;
przeznaczanie na hazard większej ilości pieniędzy i większej ilości czasu niż się pierwotnie planowało;
potrzeba zwiększenia rozmiarów i częstotliwości zakładów, aby osiągnąć odpowiedni stopień zadowolenia (pobudzenia);
występowanie niepokoju i rozdrażnienia w sytuacjach utrudniających uprawianie hazardu;
powtarzające się utraty pieniędzy na grę i powroty w to miejsce następnego dnia po to, aby odzyskać stratę;
podejmowanie prób kontrolowania gry lub powstrzymywania się od hazardu;
uprawianie hazardu dla uzyskania korzyści społecznych lub zawodowych;
rezygnowanie na rzecz hazardu z wykonywania czynności, które dotychczas sprawiały przyjemność;
kontynuowanie uprawiania hazardu pomimo niemożności spłacenia długów lub pomimo sygnałów o istnieniu problemów społecznych, zawodowych, prawnych, o których wiadomo, że są skutkiem hazardu.
Opierając się, z kolei, na kryteriach diagnostycznych zaproponowanych przez ICD-10 można przyjąć, że patologiczny hazard można rozpoznać wówczas, kiedy w okresie ostatniego roku stwierdzono obecność, co najmniej trzech objawów z poniższej listy:

silną potrzebę lub poczucie przymusu hazardowego grania;
subiektywne przekonanie o istnieniu trudności w kontrolowaniu zachowań związanych z hazardowym graniem, tj. upośledzenie kontroli nad powstrzymywaniem się od grania oraz nad długością czasu poświęconego na granie hazardowe;
występowanie, przy próbach przerwania lub ograniczenia grania, niepokoju, rozdrażnienia czy gorszego samopoczucia oraz ustępowanie tych stanów z chwilą powrotu do gry;
spędzanie coraz większej ilości czasu na graniu w celu uzyskania zadowolenia czy dobrego samopoczucia, które poprzednio uzyskiwane były w krótszym czasie;
postępujące zaniedbywanie alternatywnych źródeł przyjemności lub dotychczasowych zainteresowań na rzecz grania;
kontynuowanie hazardowego grania pomimo szkodliwych następstw (fizycznych, psychicznych i społecznych), o których wiadomo, że mają związek ze spędzaniem czasu na graniu.

LECZENIE UZALEŻNIENIA OD HAZARDU

Leczenie patologicznego hazardu opiera się na bardzo podobnych zasadach, co leczenie innych uzależnień. W wielu zagranicznych ośrodkach osoby leczone z powodu hazardu uczestniczą nawet w tym samym programie psychoterapii uzależnień z tym, że mają oddzielne zajęcia poświęcone problemom specyficznym dla tego uzależnienia.

Bardzo pomocne w poradzeniu sobie z problemem patologicznego hazardu są, powstałe w 1957 roku w Kalifornii (USA), grupy Anonimowych Hazardzistów oparte na Programie Dwunastu Kroków. Bliscy hazardzistów mogą uzyskać pomoc w grupach Gam-Anon.

[link widoczny dla zalogowanych]

seba

referacik od Agnieszki Domagały Smile

GR 1

[link widoczny dla zalogowanych]

amen ;>.

aniołeczek;)

czy ktoś może wie czego mamy uczyć się z narkomanii? bo wszystko jest ciekawe ale nie na wszystko starczy mi miejsca w moim małym rozumku Sad

mazak

tego nie wie nikt. ale nie sądzę by wymagała od nas charakterystyki poszczególnych narkotyków.
a czy mówiła może jaka będzie forma zaliczenia? test wyboru, test z otwartymi, opisówka?

aniołeczek;)

przygotujmy się na niespodziankę xD

mazak

nic nie mówiła na ten temat?

aniołeczek;)

podobno ze jesli jej się uda ułożyc test to będzie test ale jak dokładnie ma on wyglądac to ja pojęcia nie mam

Magda

Nam mówiła, iż raczej będzie trochę opisowych, trochę wielokrotnego wyboru, trochę nie ;p więc nie wiem...była niesprecyzowana :/

Judytka

Mam nadzieję że będzie test na zasadzie a b c bo jak nie...To leżę i kwiczę :/

Magda

a ja razem z Toba...

aniołeczek;)

czym nas więcej tym weselej jak to mówią ;]

seba

to i ja z Wami poleżę :]

aniołeczek;)

tak, Ty jak zwykle pierwszy.... jak wiemy zawsze też szczęśliwy z zalki ;]