www.pedagodzyspecjalni.fora.pl

Karolina

Hejo! Jest propozycja, a raczej przypomnienie, żebyś powrzucać te pytania ze stymulacji, które podawałyśmy na kartce dla dr Pawlak, najlepiej z odpowiedziami Smile

To z pewnością nam wszystkim ułatwi życie Smile

Sylwia

Rozdział 3

1. Jakim pojęciem została zastąpiona koncepcja stereotypii?
„Od kilku lat koncepcja stereotypii zastąpiona została pojęciem autostymulacji.”

2. W jakich sferach kształtują się doświadczenia percepcyjne dziecka?
“Doświadczenia percepcyjne mają źródło w sferze przedsionkowej, wibracyjnej i somatycznej”

Sfera przedsionkowa – “Komórki poddawane są efektom działania siły ciężkości od samego początku życia. Najbliższe otoczenie dziecka, czyli matka, jest bez przerwy w ruchu. Po fazach ruchu następują fazy odpoczynku. Zmieniają się też rodzaje ruchów. Obracanie się, wchodzenie po schodach, zatrzymywanie się, itd. to czynności matki, które od samego początku stymulują układ przedsionkowy dziecka. Tak więc, od zarania rozwoju, każdy człowiek doświadcza działania siły ciężkości i ruchu w przestrzeni. Jest to podstawa późniejszego rozwoju postnatalnego”

Percepcja wibracyjna – “W podobny sposób, od momentu poczęcia, jesteśmy konfrontowani z drganiami wibracyjnymi; chodzi o słuch wewnątrzmaciczny, który jak fale dźwiękowe, obejmują całe ciało dziecka.”

Percepcja somatyczna – “ Składa się na nią percepcja przez skórę, mięśnie, ale też przez stawy. Ciało postrzega samo siebie (wrażliwość proprioceptywna) postrzega również swoje ruchy (kinestezja), ale zwłaszcza wszystko to, co je dotyka (percepcja dotykowa). Nie są to percepcje odrębne, lecz łączące się w jedno wyobrażenie “ja w świecie”.”

3. Problemy występujące w procesie komunikowania się z osobami głęboko wielorako niepełnosprawnymi
- bezpośrednie porozumiewanie się z osobą głęboko wielorako niepełnosprawną pozostaje na poziomie elementarnym
- własne ciało powinno być “oddane do dyspozycji”, co jest całkowicie sprzeczne z normami i oczekiwaniami społecznymi
- trzeba zbudować drugi “świat komunikacji”, wyraźnie odseparowany od świata “rzeczywistego” – wszystko to stwarza ogromną presję psychiczną
- trzeba pokonań bariery biologiczne, np. nieprzyjemne zapachy

4. Jakie są najczęściej spotykane zaburzenia rozwoju ruchowego u osób głęboko wielorako niepełnosprawnych? + 5. Na czym polega hipertonia?

Hipotonia – ogólne napięcie mięśniowe jest bardzo obniżone i w związku z tym ruch wymaga znacznej energii i wysiłku

Hipertonia – spastyczność – napięcie mięśniowe jest znacznie podwyższone, dziecko staje się sztywne i mało ruchliwe, ma trudności z oderwaniem się od oparcia, przy którym się znajduje i z zaangażowaniem swojego ciała w swobodną aktywność ruchową.

Odruch toniczny labiryntowy – w zależności od położenia względem siły ciężkości dziecko wykonuje określone ruchy i przyjmuje określone pozycje. W leżeniu na plecach dominuje całkowite wyprostowanie ciała, w położeniu na brzuchu dominuje całkowite zgięcie.

Odruch toniczny symetryczny szyjny – położenie głowy w stosunku do tułowia, tzn wyprostowanie lub zgięcie, całkowicie zmienia postawę. Gdy głowa jest przygięta do przodu, następuje wyprostowanie kończyn dolnych oraz zgięcie kończyn górnych, z przyciśnięciem ich do klatki piersiowej. Gdy głowa jest wyprostowana, następuje wyprostowanie kończyn górnych oraz zgięcie nóg w kolanach i stawach biodrowych.

Odruch toniczny asymetryczny szyjny – asymetryczne położenie głowy powoduje wyprostowanie kończyn od strony twarzy i zgięcie kończyn po stronie przeciwnej.

Odruch Moro – reakcja strachu, połączona z uogólnionym wyprostowaniem tułowia I kończyn

angelika23

ludziska wrzucajcie te pytania i odpowiedzi !

En.

ma ktoś może maila do dr Pawlak? Smile

angelika23

czy wy naprawdę macie zamiar całą książkę przeczytać ? czy w końcu ktoś powrzuca resztę pytań ?

kasia123

Czy już mogłybyście wrzucać już te pytania?

Paulina

1. Zespoły samopomocy- związane są z pobudzeniem i zaktywizowaniem rodziców do działań prowadzących do autonomii i niezależności,
Takie zespoły tworzą się już w szpitalach, rodzice chorych dzieci wzajemnie spędzają czas, opowiadają o swoich sprawach i jednocześnie odkrywają, że inni rodzice maja podobne problemy. Jest to pewna forma wsparcia psychologicznego dla dzieci i ich rodzin.

2. Spotkania zespołów interdyscyplinarnych służą:
- syntezie indywidualnych potrzeb w zakresie opieki nad każdym dzieckiem, nastolatkiem i dorosłym. Każdy z członków zespołu wypowiada własne zdanie, próbuje zrozumien całą sytuację dziecka, podaj nowe rozwiązania.
- omawianie sytuacji problemowych nagłych (wypadek, choroba)
- omawianie podstawowych aspektów dotyczących opieki, działań, struktur organizacyjnych
- omawianie nowości zaczerpnietych z literatury, czasopism, kursów specjalistycznych
- przedstawianie nowych pomysłów i doświadczeń dotyczących stymulacji
- wymiana i opracowanie materiałów pomocniczych

3. Zasady postępowania terapeutycznego:
- aktywna obserwacja zachowania i aktywności os. głęboko niepełnosprawnych oraz ich postępów
- określenie potrzeb rozwojowych, zastosowanie odpowiedniego programu pedagogicznego
- realistyczne określenie celów pedagogicznych i terapeutycznych
- stałe pogłębianie kwalifikacji
- umożliwienie pełnienia podstawowej opieki medycznej, pielęgnacji, stymulacji
- wybór odpowiednich pomocy, literatury, czasopism, korzystanie z nich

4. Superwizja- Obejmuje regularne spotkania terapeuty z innym specjalistą posiadającym certyfikat superwizora. Superwizja polega na konsultowaniu pracy z pacjentem i innych kwestii związanych z wykonywaniem obowiązków psychoterapeuty.
Celem superwizji jest pomoc terapeucie w przyjrzeniu się jego własnemu doświadczeniu w pracy z pacjentem, ewentualnym przeszkodom w tym kontakcie leżącym zarówno po stronie samego terapeuty jak i pacjenta, jak również zapewnienie wysokiej jakości świadczonych usług terapeutycznych.
Superwizja może przebiegać indywidualnie lub grupowo

JD

ROZDZIAŁ 5

1. Podaj 3 argumenty dlaczego ważne jest aby dziecko GWN uczestniczyło w codziennych czynnościach.

- dziecko poznaje przedmioty, uczy się z nich korzystać, poznaje ich właściwości, ocenia niebezpieczeństwo i uczy się przestrzegać reguł
- utrwalanie relacji i więzi między dzieckiem a rodzicami
- dzięki temu dzień dziecka traci swoja monotonię i nijakość, wyzwala to większą aktywność dziecka

2. Jak ułatwić dziecko GWN kontakt z przyrodą?
- zabieranie dziecka na spacer, jeśli to możliwe pozwalanie i ułatwianie mu zrobienia kilku kroków
- ułatwianie bezpośredniego kontaktu poprzez możliwość dotknięcia np. liści, powąchania ich
zwracanie dziecku uwagi na dźwięki dookoła, np. szczekanie psa, przejeżdżający samochód

3. Dlaczego ważne jest narzucenie określonej struktury w kontaktach z osobami głęboko wielorako niepełnosprawnymi?

Wiele sytuacji z życia codziennego cechuje krzątanina, zgiełk i nadmierna stymulacja, co stawia przed osobą głęboko wielorako niepełnosprawną zbyt duże wymagania, dlatego też ważne jest nadanie kontaktom określonej struktury, która pozwoli na autentyczny kontakt między osobami.

4.W jaki sposób nawiązać kontakt pomiędzy samymi dziećmi głęboko wielorako niepełnosprawnymi?
Pomiędzy dziećmi głęboko wielorako niepełnosprawnymi możliwe są relacje przyjacielskie. Nawiązanie takiego kontaktu możliwej jest poprzez bezpośredni kontakt fizyczny nawet między dziećmi o bardzo ograniczonych możliwościach. Np. można przymocować do ubrania jednego z dzieci przedmioty wydające dźwięk, które drugie mogłoby zdejmować.

katee

Rozdział IV. Pielęgnacja podstawowa

1.Jakie pomoce są używane do przyjmowania różnych pozycji ciała?

Sześciany z gąbki, siedzenia – worki, poduszki pneumatyczne, worki z piaskiem, kliny rehabilitacyjne, wałki, materace wodne, blaty z płyt drewnianych, wanny do napełniania różnymi elementami, huśtawki, platformy do przyjmowania pozycji na boku.

2.Jakie są najeczęstsze dolegliwości osób, które znajdują się w pozycji leżącej?

Odleżyny, obstrukcje (zaparcia), zapalenia pęcherza moczowego, zapaści serca, zapalenia dróg odechowych, zapalenia płuc.

3.Jakie są główne problemy wynikające z hospitalizacji osób z wieloraką niepełnosprawnością?

nieumiejętność komunikacji personelu z osoba niepełnosprawną;
konieczność stałej obecności rodziny osoby niepełnosprawnej, najczęściej matki (rola „tłumacza” nipełnosprawnego dziecka);
powracanie negatywnych skojarzeń związanych z poprzednimi pobytami w szpitalu (aspekt emocjonalny);
niepewność co do przyszłości niepełnosprawnego;

4.Od jakiego smaku zaczynamy naukę picia? Dlaczego?

Naukę zaczynamy od smaku kwaśnego. Kwas pobudza naturalny odruch połykania.

5.Jakie są szczególne problemy żywieniowe osób z głęboką wieloraką niepełnosprawnością?

Wiele osób cierpi na chroniczne spowolnienie pracy jelit. Spowodowane jest to brakiem ruchu, nieodpowiednim odżywianiem (przecierane potrawy hamują pracę jelit), długim stosowaniem leków – spowalniają pracę jelit. Pomocne jest wówczas dokładanie do jedzenia pokarmów bogatych we włókna, np. siemie lniane, a także stosowanie masażu podtrzymującego lub stymulującego pracę jelit, np. masaż dziecięcy shantala, który powinien objąć w przypadku tych dolegliwości podbrzusze osoby niepełnosprawnej.

karolina m.

ROZDZIAŁ II - DZIECKO GŁĘBOKO WIELORAKO NIEPEŁNOSPRAWNE

1. Jakie są podstawowe ludzkie potrzeby?
a. głód, pragnienie, uśmierzenie bólu
b. potrzeba stymulacji, zmian i ruchu
c. pewności, stabilności - bezpieczeństwo relacji
d. więzi, akceptacji, czułości
e. uznania i szacunku dla samego siebie
f. niezależności, autonomii, samostanowienia

2. Jakie trudności pojawiają się przy zaspokajaniu podstawowych ludzkich potrzeb os. głęboko wielorako niepełnosprawnych?

ad.a.
zaburzony metabolizm, trudności z ssaniem i rozdrabnianiem pokarmu, zaburzenia oddychania, problemy z przeżuwaniem, odruchy wymiotne, bóle zębów, głowy, patologiczne napięcie mięśniowe, odleżyny, przemieszczanie się organów wewnętrznych;
ad.b.
ograniczona aktywność, brak świadomości własnego ciała;
ad.c.
nie sprzyja temu rotacja os. /np. personelu w szpitalu/ ;
ad.d.
należy być czułym, delikatnym, dziecko powinno czuć bezwarunkową akceptację;
ad.e.
należy doceniać nawet najmniejsze dokonania dziecka
ad.f.
niepełnospr. powoduje ekstremalną zależność od innych, działania świata zewnętrznego hamują rozwój takich osób w konsekwencji czego pojawia się brak witalności, depresja, wycofanie, niechęć do dalszego życia.

3. Jakie zaburzenia w funkcjonowaniu fizycznym towarzyszą najczęściej osobom głęboko wielorako niepełnospr.?

choroby dróg oddechowych, zmniejeszona odporność fizyczna, przemieszczanie się organów wewnętrznych i trawiennych, epilepsja, odleżyny, patologiczne napięcie mięśniowe.

4. Jakie problemy towarzyszą rodzicom dzieci głębiej wielorako niepełnosprawnych?
Nie mam odp. w swoich notatkach a zgubiłam xerówkę tego rozdziału więc niech ktoś z mojej gr. to uzupełni. No i oczywiście możecie coś pododawać jak macie jeszcze więcej do poprzednich pytań Smile

.

Pozdro

Jaguska

Rozdział VII
1. Co składa się na pracę z osobami głęboko wielorako niepełnosprawnymi?
Stymulacja indywidualna, stymulacja w grupie, udział w zajęciach ogólnych, uczestnictwo w wydarzeniach dnia codziennego
2. Co to jest stymulacja?
Stymulacja polega na poszukiwaniu i oferowaniu jednostce bodźców i sytuacji stymulujących rozwój, przy czym w centrum uwagi jest jej własna aktywność.
3. Co składa się z osobą głęboko wielorako niepełnosprawną?
- Ważne respektowanie indywidualnego rytmu każdej osoby głęboko wielorako niepełnosprawnej Czas odpoczynku i zajęć powinny być wyraźnie od siebie oddzielone, po zajęciach czas na odpoczynek, po każdym odpoczynku następuje pora aktywności (wytworzenie struktury czasowej)
-Korzystne rozłożenie zajęć w stałych godzinach i dniach tygodnia ( w zależności od potrzeb można wprowadzić zmiany) tak by odbywały się w pewnym stałym rytmie i można było przewidzieć kiedy nastąpią i czekać na nie. Ustalenie dziennego rytmu, który korzystnie wpływa na przystosowanie się osoby głęboko wielorako niepełnosprawnej do rytmu snu i czuwania pozytywnie wpływa na funkcjonowanie rodziny czy placówki opiekuńczej
- Należy przewidzieć i zaplanować czas na stymulację bardzo zindywidualizowaną
- Zaplanować czas na kontakty z innymi osobami głęboko wielorako niepełnosprawnymi oraz innymi dziećmi, młodzieżą czy dorosłymi
Rozkład zajęć z osobami głęboko wielorako niepełnosprawnymi:
-na początku zajęć powinno się przeznaczyć ok. 20 min. na stymulację indywidualną (20- minutowe okresy można wydłużać lub skracać w momentach kryzysowych np. napady epilepsji )
-po 20-minutowej aktywności powinien nastąpić 20- minutowy czas odpoczynku (w tym czasie muzykowanie, manipulowanie zabawką, dotykanie, wąchanie jakiegoś przedmiotu itp.)
Ważne by nie było w tym czasie konkretnych wymagań do osoby niepełnosprawnej lecz by ona sama mogła wyznaczać swój poziom aktywności
-nie należy dopuścić do tego by okresy odpoczynku były zbyt długie(zwiększa się ryzyko „wyłączania się”)
-jeżeli osoby niepełnosprawne są stymulowane w danej placówce cały dzień korzystne jest wydrukowanie długoterminowego rozkładu zajęć
-ważne by realizować rozkład zajęć dostosowując się do indywidualnych potrzeb, analizować każdy przypadek z osobna, a następnie dostosowywać do każdego z nich program zajęć
- w grupach integracyjnych stosując zasadę indywidualizacji należy znaleźć taki rytm, który nie różniłby się zbytnio od rytmu pozostałych dzieci
-im więcej jest okresów prawdziwej aktywności, tym dłuższy może być czas jej trwania
- konieczność stałego prowadzenia notatek, by nie mylić się w ocenie realnego czasu poświęconego osobie niepełnosprawnej

4. Jakie zasady należy zrealizować podczas nauczania i prowadzenia zajęć z osobami głęboko wielorako niepełnosprawnymi?
Podstawowe zabiegi pielęgnacyjne – zdani są na pomoc osób trzecich
odżywianie i karmienie – zdani są na pomoc osób trzecich, karmienie powinno być zawsze harmonijne, wplecione w codzienne zajęcia
pozycje i przyrządy służące do utrzymania właściwej pozycji ciała – pomoce ułatwiające utrzymanie pozycji siedzącej lub stojącej; ta osoba musi mieć możliwość zmiany pozycji co jakiś czas
specjalne propozycje terapeutyczne – niezbędna jest spójność pomiędzy prowadzoną terapią a nauczaniem, specjaliści powinni ze sobą współpracować
specjalna stymulacja pedagogiczna – potrzebni są kompetentni i wykształceni profesjonaliści, pedagodzy i terapeuci; znalezienie środowiska, w którym indywidualne potrzeby OGWN będą mogły być zaspokojone w sposób racjonalny i zgodny z jej rozwojem

Karolina

Rozdział 8

Dlaczego stymulacja dorosłych osób głęboko wielorako niepełnosprawnych jest tak ważna w obecnych czasach?

Coraz większa liczba osób głęboko niepełnosprawnych osiąga wiek dojrzały. Niegdyś wiele chorób, infekcji były śmiertelne dla tych osób, obecnie można je wyleczyć. Powoduje to wydłużenie się życia , pojawia się czas po zakończeniu nauki oraz starzenie się.
Z drugiej strony, zwiększa się liczba osób, na skutek wypadków czy chorób, które stają się niepełnosprawne w wieku dorosłym, a potrzeba uczenia się, stymulacji, zmian, wysiłku i odpoczynku nie wygasa w wieku dojrzałym czy starszym.
Najnowsze badania dotyczące edukacji dorosłych osób niepełnosprawnych intelektualnie wykazały, że istnieją bardzo duże możliwości w zakresie dalszego rozwoju i wszechstronnego uczenia się. Ścisły związek między motoryką a percepcją, jak również pomiędzy pracą i aktywacją na poziomie centralnego układu nerwowego, ma miejsce w ciągu całego życia człowieka.

Co należy brać pod uwagę w organizacji stymulacji?

-zabiegi pielęgnacyjne traktuje się jako punkt wyjścia do stymulacji i aktywizacji – dokładnie sterowane, zaplanowane i zróżnicowane. W trakcie ich wykonywania można przeprowadzić wszystkie formy stymulacji wymagające bliskiego kontaktu.
-gdy wydaje się, że od lat wykonuje się to samo, trzeba pamiętać, że pewna niezmienność i intensywność jest potrzebna. Liczba pomocy, możliwości stymulacji, przyjęte priorytety w poszczególnych rodzajach stymulacji powinny umożliwić dobrą pracę przy zmianach następujących co dwa miesiące. To w nas pojawia się odczucie monotonii, ciągłych powtórzeń, ponieważ nasza pamięć wykracza poza jeden dzień, a dla bardzo wielu osób głęboko wielorako niepełnosprawnych każdy dzień jest nowym początkiem.
- pojawia się problem wzrostu i ciężaru, zwiększona spastyczność, przykurcze, nadwaga u osób dorosłych, dlatego też ważne jest planowanie pracy w sposób najbardziej ekonomiczny i dostosowany do możliwości zatrudnionego personelu, ważne jest także wykorzystanie wyposażenia pomocniczego: łóżka na kółkach o regulowanej wysokości, odpowiednio przystosowane nowoczesne podnośniki i wanny o regulowanej wysokości
- warto byłoby sprawić, aby pomieszczenia, gdzie przebywają chorzy, bardziej przypominały dom niż szpital
- bardzo pożądana jest ścisła współpraca między profesjonalistami przy planowaniu pracy z osobami dorosłymi

madga

Czy ktoś się wybiera jutro po wpis?? Jak tak to sprawdźcie wyniki wszystkich i wrzućcie na forum Smile

dzięks